Τα αποτελέσματα της Γιουροβίζιον: μια ανάλυση. Τι έφταιξε για Ελλάδα και Κύπρο;
Αντί Προλόγου
Σπεύδω να διευκρινίσω ότι οι σκέψεις, παρατηρήσεις και αναλύσεις που ακολουθούν είναι αποκλειστικά δικές μου και δεν αποτελούν επίσημη θέση του INFE ή κάποιου άλλου.
Ένα γενικό σχόλιο, πέρα από την καταφανή διάσταση απόψεων του κοινού και των επιτροπών, σε σημείο να απορεί κανείς αν ακούνε διαφορετικά τραγούδια ή αν απλώς οι επιτροπές εκτελούν άνωθεν εντολές, είναι η ανάγκη από πολλές χώρες να αποτυπώσουν ένα κοινωνικό μήνυμα. Άλλες το πέρασαν στον κόσμο, άλλες όχι. Μου θύμισε παλιότερες εποχές. Τότε, πολλά γιουροτράγουδα υμνούσαν την ειρήνη, την αγάπη μεταξύ των λαών, τη φιλία, το όνειρο της ενωμένης Ευρώπης κι άλλες αξίες και ιδανικά. Σήμερα είναι η αλληλεγγύη μεταξύ των γυναικών, ο σεβασμός στη διαφορετικότητα κάθε τύπου, οι πολιτικές και κοινωνικές προεκτάσεις μιας Ευρώπης που αλλάζει.
H νικητήρια χώρα επιβεβαιώνει τα προγνωστικά
Νικήτρια η Ολλανδία, με ένα τραγούδι καθολικής (;) αποδοχής, η οποία επικράτησε, αν και ήρθε 2η στο κοινό και 3η στις επιτροπές. Πέρα από το γεγονός ότι πληροί κάποιες καλές προϋποθέσεις για τη διοργάνωση (πλούσια χώρα, ασφαλής, με υποδομές, άφθονα ξενοδοχεία και gay-friendly), μετά από οκτώ οδυνηρούς αποκλεισμούς, βρέθηκε για λίγο σε “τροχιά βραβείου”, το οποίο τελικά, έστω και με κάποια καθυστέρηση, πήρε. Μέχρι και τα οπίσθιά του έδειξε στο art video-clip, για να συλλέξει ψήφους, ενώ φρόντισε να μάθουμε ότι είναι αμφισεξουαλικός κι ότι υπήρξε θύμα bullying ως υπέρβαρος, διοπτροφόρος και άτομο έχον φακίδες. Η αλήθεια είναι, πάντως, ότι τελικά ένα αξιοπρεπές τραγούδι, ένας προβολέας κι ένα ατμοσφαιρικό στήσιμο ήταν αρκετά, για μια χώρα-ιδρυτικό μέλος της Γιουροβίζιον, η οποία παράλληλα περίμενε 44 ολόκληρα χρόνια να γευτεί ξανά τη χαρά της βράβευση. Το ότι την επομένη δεν θα το θυμάται σχεδόν κανένας είναι αμελητέο. Δεν νομίζω ότι θα αποτελέσει βραβείο-αναφοράς.
Γαλλία-Ιταλία-Ισπανία. Το θέλουν πραγματικά;
Έχω μια θεωρία: όταν μία χώρα (και συγκεκριμένα ο ραδιοτηλεοπτικός της φορέας) δεν θέλει να κερδίσει το βραβείο, τότε, με κάποιο τρόπο “φροντίζουν” οι επιτροπές να μην γίνει αυτό. Μην είμαστε αφελείς: οι περισσότερες επιτροπές είναι κατευθυνόμενες από την EBU και γι’ αυτό και έχουν μόνο 5 μέλη, ώστε να μπορούν να ελεγχθούν. Πιστεύω ότι αυτό συνέβη (και) φέτος με τις Γαλλία, Ιταλία και Ισπανία. Η πρώτη μέχρι πρότινος είχε εξοβελίσει τον διαγωνισμό στο κανάλι France 3 (κάτι σαν την ΕΡΤ3), η δεύτερη είναι γνωστό ότι προτιμά το Sanremo και δεν ενδιαφέρεται να διοργανώσει (αλλιώς πως εξηγεί κανείς ότι υπήρξε επιτροπή που κατέταξε τότε το “Grande Amore” προτελευταίο;), για την τρίτη έχουν γίνει καταγγελίες από τουλάχιστον 10 γιούροσταρ για σαμποτάζ από το ίδιο το κανάλι. Κάπως έτσι, η Ιταλία, με απίστευτο “ρεύμα” στον κόσμο, χάρη στη φρεσκάδα που απέπνεε, πάλι δεν πήρε το βραβείο. Από την άλλη η πολύκροτη Γαλλία είχε ένα μέτριο τραγούδι κι έναν μάλλον ατάλαντο τραγουδιστή που έκανε ντόρο γύρω από το όνομά του με την εμφάνιση και τις δηλώσεις του, ενώ η Ισπανία, παρά την σαφώς βελτιωμένη ενορχήστρωση, παρέμεινε ένα φτηνολάτιν, συν το ξεπερασμένο (αμάν πια με τα κουτιά!) στήσιμο του Φωκά. Ίσως θα έπρεπε πια ο απαράδεκτος κανόνας των BIG 5 να καταργηθεί. Μάλλον κακό τους προκαλεί, παρά καλό.
Η παντοδυναμία της Σκανδιναβίας.
Είναι προφανές ότι οι επιτροπές ευνοούν συγκεκριμένες χώρες. Στην EBU υπάρχει ένα πανίσχυρο νορβηγο-σουηδικό δίδυμο (Jon Ola Sand & Christer Bjorkman), οι οποίοι χειραγωγούν τα πάντα, ακόμα και τη σειρά εμφάνισης των χωρών. Κάπως έτσι, οι επιτροπές, λες και βρίσκονταν σε διατεταγμένη υπηρεσία, έφεραν πρώτη τη Σουηδία, η οποία θέλει διακαώς την 7η νίκη. Τη στήριξαν σύσσωμες οι σκανδιναβικές χώρες, οι οποίες συνήθως συνεννοούνται μεταξύ τους για το ποια θα στηρίξουν. Τι έγινε με τη Νορβηγία; Ένα τραγούδι με Λαπωνικά στοιχεία πήρε “πίσω το αίμα” των Sami, με το “Samiid Aednan” (Νορβηγία 1980) να θεωρείται για δεκαετίες (πάρα πολύ άδικα) η χειρότερη συμμετοχή της Γιουροβίζιον. Άρεσε τόσο πολύ στο κοινό; Μπορεί και ναι, εκτός αν δεχθούμε τη θεωρία συνομωσίας ότι και στην τηλεψηφοφορία παρατηρούνται φαινόμενα, όπως εκτροπές κλήσεων ή να μη βγάζει κάποιος γραμμή σε μια χώρα. Περίεργο πάντως το ότι η Νορβηγία πρώτευσε στο κοινό και η Σουηδία στις επιτροπές. Αν δεχτούμε ότι η τηλεψηφοφορία είναι καθαρή, ίσως το κοινό επαίνεσε την ταπεινότητα της πρώτης και τιμώρησε την υπεροψία της δεύτερης. Κι επειδή, μαζί με τον “βασιλικό ποτίστηκε κι η γλάστρα”, η γλυκιά – πλην αδιάφορη – Δανία κατετάγη 12η. Βέβαια σε αυτές δεν γιουχάρει το κοινό, όταν εξόφθαλμα ψηφίζει η μία την άλλη, μόνο η Ελλάδα και η Κύπρος τους ενοχλούν…
Δύο enfants gâtés της EBU
Στις ευνοημένες κατατάσσεται φυσικά η Αυστραλία, “χαϊδεμένο παιδί” της EBU, η οποία με ένα εξόχως παρουσιασμένο, αλλά μάλλον αστείο τραγούδι, μπήκε στη δεκάδα. Στα θετικά η εξωπραγματική σκηνική παρουσία και τα οπερατικά στοιχεία, ακόμα κι αν θύμισαν ζέσταμα φωνής. Ο Αζέρος, με τη δυνατή του φωνή, εμφάνιση και σκηνική παρουσία, αλλά και με το laser, έπεισε κοινό και επιτροπές. Είναι και τα λεφτά πολλά, να’ την η δεκάδα. Αν μάλιστα έλειπε αυτό το απαράδεκτο “Shut up” από τους στίχους, μπορεί και να είχε σκαρφαλώσει ακόμα πιο πάνω.
Άγιος Μαρίνος: η έμμεση συμμετοχή της Τουρκίας
Ο Άγιος Μαρίνος απευθυνόταν σαφέστατα στην τουρκική διασπορά (δεν είναι τυχαία η αντίστροφη μέτρηση στα Τουρκικά), αλλά και σε κόσμο που νοσταλγεί την Τουρκία στον διαγωνισμό. Κάπως έτσι ήρθε 10ος στο κοινό με ένα disco τραγούδι που αναμενόταν να ψηφιστεί μόνο από τους 40+. Εντάξει, βοήθησε και η δημοφιλία του Serhat. Εντόπισα μία ομοιότητα στους στίχους: το “Say na na na” παραπέμπει κάπως στο “Ney nah neh nah” των Vaya con Dios”. Γιατί απέχει η Τουρκία; Αφενός διαφωνεί με το σύστημα των επιτροπών, αφετέρου έχει μαθευτεί ότι ζήτησε , βάσει πληθυσμού, να γίνει BIG 6 και η EBU τής το αρνήθηκε.
Η αμφιλεγόμενη Ισλανδία
Ιδιαίτερη περίπτωση η Ισλανδία, η οποία προκάλεσε πόλωση, τόσο με την εκκεντρική εμφάνιση, όσο με το αμφιλεγόμενο μήνυμα (τι είναι τελικά; μίσος για την Ευρώπη; μανιφέστο κατά της ακροδεξιάς; γροθιά στο κατεστημένο; ποιό κατεστημένο, αφού ο ένας από αυτούς εργάζεται στην RUV, τη δημόσια τηλεόραση…): άλλοι την αγαπούν, άλλοι τη μισούν. Οι επιτροπές φρόντισαν, ώστε να μην κερδίσει, όσο ψηλά κι αν την έβαζε το κοινό. Μαθαίνουμε ότι θα υπάρξει ποινή για το ότι τόλμησαν να υποστηρίξουν την Παλαιστίνη την ώρα της ψηφοφορίας, επιδεικνύοντας κασκόλ. Θυμίζουμε ότι στην Ισλανδία υπήρξε μεγάλη συζήτηση, για το αν θα έπρεπε να μποϋκοτάρουν τον διαγωνισμό με μια άρνηση συμμετοχής τους. Τελικά έστειλαν ένα εκκωφαντικό μήνυμα.
Πολιτική ψήφος εν όψει Ευροεκλογών
Η Βόρεια Μακεδονία και το Ηνωμένο Βασίλειο βρίσκονται στον αντίποδα της πολιτικής ψήφου. Η πρώτη, της οποία το όνομα εμπεδώσαμε μετά από τόση επανάληψη, επιβραβεύτηκε από τις επιτροπές (2η, μετά από την παντοδύναμη Σουηδία) και μάλιστα με ατόφια 12άρια: ήταν το καλωσόρισμά της στην Ευρώπη. Φυσικά, το κοινό δεν καταλαβαίνει από τέτοια: ήταν απλώς μία εξαιρετική φωνή σε μια χιλιοακουσμένη αμερικανιά (η Μαρία Έλενα Κυριάκου της γείτονος χώρας). Παρόλα αυτά πήρε την καλύτερη θέση όλων των εποχών (8η). Επίσης, δεν πέρασε απαρατήρητη η ομοιότητά της με την Ρούλα Κορομηλά. Το Ηνωμένο Βασίλειο από την άλλη, λίγες μέρες πριν από τις Ευρωεκλογές, “πλήρωσε” το Brexit, ήταν και το τραγούδι μέτριο-καμία ελπίδα.
Ρωσία, η χώρα που η EBU αγαπά να μισεί
Η Ρωσία, το “κακό παιδί” στα μάτια της EBU, τιμωρήθηκε για άλλη μια φορά, με τις επιτροπές να μην της αφήνουν κανένα περιθώριο για νίκη. Οι περισσότερες πρώην Ε.Σ.Σ.Δ., τουλάχιστον αυτές, με τις οποίες διατηρεί αγαστές σχέσεις, την στήριξαν. Κανονικά, βάσει πληθυσμού, θα έπρεπε να γίνει BIG 6, όμως λίγο η απέχθεια που της έχει η EBU, λίγο οι ομοφοβικές της τάσεις, την απομακρύνουν από το open-minded πνεύμα της Γιουροβίζιον, που τα τελευταία χρόνια αγκαλιάζει (και πολύ καλά κάνει) ανθρώπους με σωματικές ή πνευματικές αναπηρίες, υπέρβαρους, ΛΟΑΤΚΙ, κακοποιημένες ή καταπιεσμένες γυναίκες κ.λ.π.
Οι νεανικές συμμετοχές της χρονιάς. Από τον Luca στην Τάμτα
Ας δούμε τις “νεανικές” συμμετοχές που απευθύνονταν σε συγκεκριμένο ηλικιακό target group. Ο χαρισματικός Ελβετός “Mr Fuego”, Luca Honey (κατόπιν παραφθοράς του ονόματός του, όπως πλασαρίστηκε έξυπνα) μολονότι κόπια, τόσο της Ελένης Φουρέιρα, όσο και της περσινής Σουηδίας (έχουν την ίδια “κοκκινίλα” στην οθόνη) εκτόξευσε την πολύπαθη χώρα στην 4η θέση. Θυμίζουμε ότι έχει να δει δεκάδα από το 2005 και πεντάδα από το 1993. Στο ίδιο κλίμα η Τσεχία, που θύμιζε έντονα Jamiroquai, ευνοήθηκε από τις επιτροπές, αλλά μυστηριωδώς την “έκαψε” το κοινό. Το ίδιο ακριβώς έπαθε και η Μάλτα, ένα επαναλαμβανόμενο τραγούδι, που έκλεψε στον στίχο (“Kama Chameleon”), παραλλαγμένο το “Karma Chameleon” των Culture Club, ενώ με τον ίδιο τίτλο κέρδισε τον μαλτέζικο τελικό το 2016 η Ira Losco και μετά απέρριψε το άσμα. Η wannabe Britney Spears από τη Λευκορωσία δεν έπεισε κανέναν-απορούμε πως πέρασε στον τελικό. Δυστυχώς wannabe Madonna ήταν και η fashion-icon Τάμτα, με σαφείς οπτικές αναφορές στο “Vogue” και το “Don’t Tell me”, σε μια προσπάθεια μίμησης και του “Fuego” όμως, κάτι το ενοχλητικό εφέ του replay, κάτι η “μαυρίλα” που έβγαινε, κάτι η – υπέρ το δέον – τολμηρή εμφάνιση, λίγο και η “τσιμπημένη” για ποπ σταρ ηλικία δεν τη βοήθησαν. Έπρεπε να είχε πάει με ένα φρέσκο τραγούδι (όχι το “With love”, αλίμονο), το φουστανάκι και τα βραχιολάκια της πριν από δέκα χρόνια. Ούτε η Γεωργία δεν τη στήριξε όπως περιμέναμε… Η Σλοβενία, ατμοσφαιρική για κάποιους, υπνωτική και αδιάφορη για άλλους, με μία κατατονική τραγουδίστρια, ήρθε ακριβώς στη μέση. Γιατί δεν ψήφισε επαρκώς τη Βόρεια Μακεδονία; Γιατί εδώ και χρόνια παριστάνει την “Κεντροευρωπαία” και αρνείται τις βαλκανικές της καταβολές.
Μερικές ακόμα συμμετοχές που δεν ευδοκίμησαν
Η Σερβία, αν και χιλιοακουσμένη βαλκανική μπαλάντα, στάθηκε, όσο μπόρεσε, χάρη στην πανέμορφη ερμηνεύτρια με την εκπληκτική φωνή. Οι γειτόνισσες φυσικά και την ψήφισαν. Η Νίνα Λοτσάρη της Αλβανίας δεν ήταν και για πολύ παραπάνω. Ο φωτογενής Σουηδός της Εσθονίας ζοριζόταν στις ψηλές νότες. Φυσικά αν εκπροσωπούσε τη Σουηδία δεν θα έβγαινε εκτός δεκάδας. Η Γερμανία, με τις αδελφές που δεν ήταν αδελφές, έβγαζε κάτι ενοχλητικό και επιτηδευμένο, έτσι το κοινό δεν τις ψήφισε καθόλου. Ίσως “πλήρωσαν” τη σκληρή πολιτική της Γερμανίας εντός Ευρώπης, ίσως το γεγονός ότι μπούχτισε το κοινό από τραγούδια για μέλη της οικογένειας (βλ. και την περίπτωση της Ουγγαρίας). Η κλάψα του Ισραήλ, με τον υπερβολικό ερμηνευτή και το τραγούδι που ήταν σαν να βγήκε από δευτεροκλασάτο μιούζικαλ, απλώς δεν έπεισε, είχε από δίπλα και την Ελλάδα την “ολέθρια”, έτσι καταποντίστηκε εντός έδρας…
Οι άτυχες που έμειναν στους ημιτελικούς
Στους ημιτελικούς κόπηκαν συμμετοχές μάλλον αδιάφορες (Λιθουανία, Μολδαβία-κόπια της Ουκρανίας 2011, Ρουμανία, Λετονία, Αυστρία, Μαυροβούνιο) ή κακοπαρουσιασμένες (Αρμενία, Πορτογαλία, Κροατία, Φινλανδία-κόπια της Demy) ή χιλιοακουσμένες (Ιρλανδία). Πραγματικά άτυχες ήταν οι Πολωνές που έμειναν εκτός για δύο βαθμούς (τσίριζαν βέβαια πολύ) και η Λιθουανία για έναν. Η Γεωργία, παρά την εντυπωσιακή σκηνική παρουσία και φωνή, ήταν τελικά πολύ βαρύγδουπη και δύσπεπτη. Ειδικά για την Αρμενία πρέπει να επισημάνουμε πως τα τελευταία χρόνια δεν τη συμπαθεί η EBU, για λόγους που η ίδια μόνο ξέρει.
Η – έδειξα “την Άρτα και τα Γιάννενα” επί σκηνής – Ελλάδα
Άφησα τελευταία την Ελλάδα. Νομίζω ότι για την κάκιστη θέση (η χειρότερη όλων των εποχών για συμμετοχή στον τελικό) έπαιξαν ρόλο μια σειρά από παράγοντες. Πρώτον ο ραδιοτηλεοπτικός φορέας επί Σύριζα δεν θέλει τον διαγωνισμό. Το έχουμε καταλάβει με διάφορους άμεσους και έμμεσους τρόπους (παλιότερα ο νυν πρωθυπουργός ήταν αυτός που διοργάνωνε την “Αντιγιουροβίζιον”). Για τον λόγο αυτό, και γυρίζω στην θεωρία που διατύπωσα πιο πάνω, οι επιτροπές “φροντίζουν” η Ελλάδα να μην πάρει το βραβείο. Αλλιώς δεν εξηγείται πως ένα τραγούδι που πήγαινε καλά στα στοιχήματα (τα οποία εγώ προσωπικά θεωρώ ανοησίες, αλλά αυτή είναι μια άλλη κουβέντα) να καταλήγει τόσο χαμηλά. Και φυσικά παρατηρούμε ότι από τότε που επέστρεψαν οι επιτροπές, συστηματικά αδικούν την Ελλάδα. Τυχαίο; Δεν νομίζω. Να πω όμως και το άλλο: τις χρονιές που ήταν η Φωτεινή Γιαννουλάτου μέλος στο Δ. Σ. της EBU, η Ελλάδα, ό, τι και να έστελνε, έμπαινε στη δεκάδα. Κάτι αντίστοιχο συνέβαινε την ίδια περίοδο και με την Τουρκία. “Ευνοϊκή συμπεριφορά” θα πουν οι κακοπροαίρετοι. “Η Ελλάδα έπιασε τον παλμό της Γιουροβίζιον” οι καλοπροαίρετοι. Προς το δεύτερο κλίνω: έχοντας άνθρωπο “εντός των τειχών”, η ΕΡΤ αντιλαμβανόταν το ρεύμα που επικρατούσε, δηλαδή τι άρεσε εκείνη τη δεδομένη στιγμή. Η Ελλάδα, από εκεί που έστελνε τραγούδια, κάποια από τα οποία δεν έκαναν επιτυχία ούτε στη χώρα μας, ξαφνικά έγινε mainstream και talk of the town. Αυτό, δυστυχώς, για την ώρα το έχουμε χάσει. Σίγουρα παίζει ρόλο και η κρίση. Με ανθρώπους στα όρια της φτώχειας ή και κάτω από αυτά, η Γιουροβίζιον φαντάζει πολυτέλεια και περιττό έξοδο.
Η ΕΡΤ, με όλα της τα ενοχικά σύνδρομα, για μια ακόμα φορά έκανε ανάθεση σε έντεχνο καλλιτέχνη, άπειρο και άγνωστο. Η σκηνή της Γιουροβίζιον θέλει “τσαμπουκά”, τον οποίο η Κατερίνα Ντούσκα δεν διαθέτει. Φωνητικά ήταν καλή, μολονότι το συγκεκριμένο ηχόχρωμα, αλά Amy Winehouse, κάποιους ανθρώπους τους ενοχλεί. Επίσης, δεν είχε καμία επαφή με την κάμερα, με αποτέλεσμα το κοινό να την ψηφίσει πολύ χαμηλά. Η παρουσίαση οπτικά ήταν όμορφη και από καλλιτεχνικής απόψεως υψηλού επιπέδου, αλλά τόσο βαρυφορτωμένη που χανόταν και το τραγούδι και η ερμηνεύτρια που εγκλωβίστηκε μέσα σε αυτό το σκηνικό. Μια μελωδική στριγκλιά (βλέπε Μαντώ) δεν φτάνει, για να σε ψηφίσουν. Πρέπει το τραγούδι να “περάσει” στο κοινό κι αυτό δεν γινόταν. Αν δείτε τα πλάνα, το κοινό στην αίθουσα δεν ανταποκρινόταν. Πού κόλλαγαν οι κορδέλες, η μπάλα, τα ξίφη, τα αναγεννησιακά φορέματα, τα τούλια, οι κινήσεις και οι τσιρίδες πτηνών (τη Νέττα ζήλεψε;), ο “Κήπος των επίγειων απολαύσεων” του Ιερώνυμου Μπος με ένα τραγούδι που περνούσε μήνυμα γυναικείας αλληλεγγύης δεν κατάλαβα… Ήταν ΑΧΤΑΡΜΑΣ και μάλιστα χωρίς καμία, μα καμία ελληνική αναφορά. Ήταν και άτυχη: οι διοργανωτές την έβαλαν να εμφανιστεί αμέσως μετά από το φαβορί, την Ολλανδία.
Θάλασσα, Ρακιντζής, Μαντώ, Βίσση, Freaky Fortune, Μαρία Έλενα Κυριάκου, Demy, Κατερίνα Ντούσκα: τα “θύματα” στον “Μολώχ” των ευρωπαϊκών/αμερικανικών ακουσμάτων που έστειλε η Ελλάδα τα τελευταία 20 περίπου χρόνια. Ξέρω τι θα πείτε: στον ημιτελικό έμειναν δύο τραγούδια με ελληνικό ηχόχρωμα. Ναι, αλλά πρόκειται για δύο τραγούδια κακοπαρουσιασμένα, όπου στο πρώτο επικρατούσε ένα ατέλειωτο χιπ-χοπ με ακατάληπτους στίχους και στο δεύτερο ένα συνονθύλευμα σκηνοθετικών και σκηνικών ευρημάτων που δεν έβγαζε νόημα. Κοινός παρονομαστής: άπειροι τραγουδιστές που τους “κατάπιε” η σκηνή. Μακάρι να επιστρέψει ο εθνικός τελικός και να γίνει μια στροφή στο ελληνικό ηχόχρωμα, με σοβαρότητα όμως και δίχως ροπή στο φολκλόρ και το αμιγώς έθνικ. Να είναι ένα μοντέρνο τραγούδι που να αποπνέει όμως Ελλάδα και το κυριότερο: με έμπειρο τραγουδιστή. Φτάνει πια με τα πειράματα!
Εσείς τι πιστεύετε; Συμφωνείτε ή διαφωνείτε με τις παρατηρήσεις αυτές;
Μπραβο! Θελει μαγκια για να πεις τετοια πραγματα σε ελληνικα σαιτ που “αντιπροσωπευουν” την Eurovision! Μπραβο στην Κατερινα μας, αλλα ειναι φανερο οτι δεν μας θελουν πλεον..
Η άμεση αποχή από τον διαγωνισμό είναι η καλύτερη επιλογή.Να δω πότε θα το πάρουμε απόφαση.
Τι θα καταλάβουμε με αυτό; Ποιόν νομίζεις ότι θα κάνουμε “ντά”; Και η Τουρκία έφυγε κι άλλοι κατά καιρού;, Νοιάστηκε κανείς. Σώπα καλέ, θέση τους αδειάζεις, εννοώ τους αδειάζεις τη γωνιά. Μετά χαράς θα το δεχτούν. Δεν καταφέρνουμε κάτι. Το θέμα είναι να προσπαθούμε και να βελτιωνομαστε. Οχι να απέχουμε.
Απο το να είσαι κάτω απο έναν άφωνο σαν το Σαν Μαρίνο ναι καλύτερη η αποχή …Κατεμε η απέχει η ΕΡΤ όπως κάνουν τόσοι άλλοι …η συνεχίζει την ίδια πορεία και ότι γίνει ! Αν η Γιουροβίζιον είναι στα ηνία κάποιου ας πούμε σαν του Παπαδημητρίου ο ελληνικός τελικός έχει την αξία του φυσικά , αλλά όχι βέβαια σαν δημοσιοϋπαλληλική ΕΡΤ …
Αν έλλειπαν τα πολιτικά σχόλια και το χιλιοακουσμένο η Ελλάδα αδικήθηκε και η θεωρίες συνομωσίας μια χαρά άρθρο
Ίσα-ίσα αυτό προσπαθώ να εξηγήσω: ότι η Ελλάδα ΔΕΝ αδικήθηκε.
Παιδιά, χαλαρωστε με τις πολιτικες
αναλυσεις και θεωριες συνομωσίας. just enjoy it
Κάποιες σκέψεις της επόμενης μέρας:
1. Η πρωτιά της Νορβηγίας στο televoting, τι μας λέει;
Eurovision είχε πάντα μεγάλη τηλεθέαση αλλά σπάνια η ποιότητα επιβραβεύονταν από το κοινό.. Μην μπερδεύεται λοιπόν η ποιότητα μιας συμμετοχής με την επιτυχία στον διαγωνισμό.
2. Η νίκη της Ολλανδίας τι μας είπε;
α. Η Ολλανδία τα τελευταία χρόνια στέλνει ποιοτικές+πιασάρικες (catchy) συμμετοχές με τραγουδιστές που αποδίδουν καλά στο live. Ήταν θέμα χρόνου λοιπόν να πέσει στα χέρια τους ένα τραγούδι που θα κέρδιζε τον διαγωνισμό.
β. Επιβεβαίωσε- μετά τον θρίαμβο της Πορτογαλίας το 2017 – ότι ένα τραγούδι που συγκινεί ΔΕΝ έχει ανάγκη περίπλοκης σκηνικής παρουσίας και φοβερών εφέ, αντιθέτως εδώ παίζει το “less is more”
3. Η νίκη της Σουηδίας στις επιτροπές:
Η Σουηδία δεν βρίσκεται τυχαία στην κορυφή των επιτροπών. Η Σουηδία θυμίζει το σπασικλάκι στο σχολείο που δεν το χωνεύει κανένας γιατί έχει καταπιεί τον Πατάκη και ξέρει όλες τις απαντήσεις νεράκι όταν οι άλλοι ιδρώνουν.
Μήπως η Σουηδία έχει την πιο επαγγελματική και σοβαρή προσέγγιση στον διαγωνισμό μέσω του Melodifestivalen?
Μήπως κι η Ιταλία που έχει έναν εξαιρετικό διαγωνισμό όπως το San Remo, καταφέρνει να στέλνει τραγούδια που διακρίνονται ΚΑΘΕ χρόνο;
4. Η θέση 21 της Ελλάδας.
Φέτος η ΕΡΤ έριξε χρήμα για να φτιάξει ένα εντυπωσιακό videoclip και να στηρίξει μια συμμετοχή με ποιοτικά χαρακτηριστικά… ΠΟΙΟΥΣ συμβουλεύτηκε; Ειδήμονες και μουσικούς παραγωγούς όπως τον σπουδαίο Γιάννη Πετρίδη.
Μπορεί το τραγούδι μας να είχε ποιοτικά χαρακτηριστικά αλλά σαν concept δεν έγραφε καθόλου στο live, δεν ξεχώριζε ανάμεσα σε 26 συμμετοχές.
5. Απόσυρση της Ελλάδας από τον διαγωνισμό.
Τώρα πια και μετά κι από την φετινή αποτυχία, φαίνονται ξεκάθαρα δύο επιλογές:
Α. Απόσυρση επ’αόριστο από τον διαγωνισμό, κάτι που δεν πρόκειται όμως να συμβεί γιατί η συμμετοχή μας στην Eurovision, συνδέεται με την προώθηση του τουριστικού μας προφίλ και αυτό είναι πάγια πολιτική απόφαση
Β. Η λύση ενός μουσικού διαγωνισμού που θα στηθεί με επαγγελματικά χαρακτηριστικά κατά τα πρότυπα αντίστοιχων πετυχημένων εθνικών διαγωνισμών άλλων χωρών.
Μέσα από μια τέτοια διαδικασία μπορεί να διασφαλιστεί και μια έστω μερική χρηματοδότηση των εξόδων της ΕΡΤ για την στήριξη του εγχειρήματος, από πώληση εισιτηρίων, διαφημιστικά δικαιώματα κτλ.
Αυτά τα λίγα.
Αν θέλουμε κάθε χρόνο “να κλαίμε πάνω απ’το χυμένο γάλα”, τότε ας συνεχίσουμε να κάνουμε τα ίδια.
Ραντεβού στο Άμστερνταμ!
Πολύ εύστοχος!
Το άρθρο αυτό είναι απλά αίσχος. Το να γράφεις σε ένα μπλογκ για τη eurovision απαιτεί να έχεις αντικειμενικότητα και δεν το βλέπω. Προφανώς και ο “αρθρογράφος” (ο θεός να τον κάνει γιατί δεν είναι!) είναι προκατειλημμένος κατά της Ολλανδίας. Άκου εκεί ποιος θα το θυμάται! Αν θες να γράφεις τόσο τη γνώμη σου κάνε ένα προσωπικό σου blog!
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι ναι, το συγκεκριμένο τραγούδι, δεν άξιζε αυτό το βραβείο. Όσο για το blog μπορεί και να το κάνω κάποια στιγμή. Για την ώρα, αν σε ενοχλούν τα άρθρα μου, μην τα διαβάζεις. Εγώ γράφω ενυπόγραφα εδώ και 25 χρόνια, βλέπουν όλοι ποιος είναι ο γράφων και δεν κρύβομαι πίσω από ψευδώνυμα όπως εσύ. Όσο για την αντικειμενικότητα, αν θες απλώς πληροφορίες πόσους βαθμούς πήρε κάθε τραγούδι και σε ποια θέση κατετάγη, μπες στη Wikipedia. Εδώ διαβάζουν όσοι ψάχνουν το κάτι παραπάνω και, πίστεψέ με, το βρίσκουν. Je bent helemaal niet aardig.
Εδώ δεν είναι τσατ να γράφει ο καθένας την άποψή του και να κάνει συζήτηση. Το κάτι παραπάνω δεν το βλέπω, παρά μόνο άκρως “αλαζονικές” απόψεις, τις οποίες αναφέρεις γιατί προφανώς θέλεις να ακουστείς. Επίσης, μιλάμε για γεγονότα, το βραβείο το πήρε είτε σου αρέσει είτε όχι και το αν μείνει στη μνήμη των φανς (που γενικά μένουν όλα τα νικητήρια, και όχι, τραγούδια) θα δείξει το μέλλον. Αν θες να γράψεις ντε και καλά τη γνώμη σου μπορούσες να το κάνεις και στα σχόλια του άρθρου με τα αποτελέσματα.
Θεωρώ την εμφάνιση μας εξαιρετική!!! Μπράβο στην Κατερίνα κ όλη την ομάδα!!! Είδαμε όλοι εχθές τα κριτήρια που ψηφίζουν οι υπόλοιποι στην Ευρώπη με το παράδοξο πως γιουχάραν εμάς για την βαθμολογία. Ο διαγωνισμός έχει καταντήσει κωμωδία δυστυχώς… Ελπίζω η ΕΡΤ να απαντήσει με την αποχή μας τον επόμενο χρόνο!!!
Πάντα δίκαιος, καυστικός κι όπως λέμε στο χωριό μου () “to the point” με τοποθετήσεις που δεν έχουν ακραίες ή εθνικιστικές κραυγές…
Άμεσα επαναφορά απ’ την ΕΡΤ εθνικού τελικού, να δωθεί μουσικό “βήμα” σε πολλούς δημιουργούς/ερμηνευτές,το έχει ανάγκη κ η μουσική βιομηχανία της χώρας να ακουστούν νέες μουσικές προτάσεις…
Η αποχή απ’ τον διαγωνισμό ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΥΣΗ, ούτε που θα καταλάβουν την απουσία μας, ούτε θα ιδρώσει το αυτί της EBU, αντιθέτως η συνεχής παρουσία της χώρας μας (ακόμα κ με κακές θέσεις) μόνο καλό κάνει στον τουρισμό μας… Το έθνικ στοιχείο σε σωστή δόση κ εναρμονισμένο με το ηχητικό αποτέλεσμα, το ζητάει/περιμένει η Ευρώπη απ’ εμάς, άσε που μάλλον δεν θέλει ανταγωνιστές σε ένα ειδος μουσικής που παράγει (όχι απαραίτητα καλύτερα απ’ εμάς) η ίδια, ειδικά η Σουηδία που όσο κι αν μας ενοχλεί, είναι η χώρα μεγαθήριο στον διαγωνισμό κ στην παγκόσμια μουσική σκηνή γενικότερα…
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Βλέπεις ότι ο Έλληνας δεν αντέχει να ακούει κάποιες αλήθειες. Θέλει να ζει στον δικό του ιδεατό κόσμο και να του χαϊδεύουν μονίμως τα αυτιά…
Σωστός
Ντροπή σας ως σωματείο φανς που μεταδίδετε ότι η επιτυχία της Βόρειας Μακεδονίας στην ψήφο των επιτροπών είχε πολιτικό υπόβαθρο. Ξεκάθαρα δεν είναι έτσι. Η συνολική εμφάνιση πληρούσε όλες τις προϋποθέσεις για να πάει καλά στις επιτροπές: δυναμική μπαλάντα, άψογα φωνητικά, ανθρωπιστικό μήνυμα, επιδραστικό staging. Αν είναι δυνατόν ως μεμονωμένα άτομα να προσπαθούμε να πείσουμε όσους κατακεραυνώνουν τον διαγωνισμό για το πολιτικό του υπόβαθρο ότι έχουν άδικο και να έρχεστε εσείς ως σωματείο οπαδών του θεσμού και να τους επιβεβαιώνετε. Ντροπή σας απλώς
Μεγάλε κοιμάσαι και λυπάμαι για ‘σένα.Βάλε της Κυριάκου το One Last Breath και κάνε σύγκριση.Ίδιο μοτίβο τραγουδιού και στυλ.Δες που βρέθηκε η Ελλάδα πάλι τότε.Το χθεσινό ήταν το αποκορύφημα – ότι ο διαγωνισμός είναι πρώτα πολιτικός/οικονομικός και μετά μουσικός.ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΧΗ ΧΘΕΣ!!!
Μόνο που η Ταμάρα είχε ένα πολύ σημαντικό μήνυμα και μια φοβερή και συγκινητική ερμηνεία δεν ήταν μια χλιαρή ερωτική μπαλάντα σαν το One Last Breath. Υπήρχε ένα μήνυμα που μεταδόθηκε μέσα από την καταπληκτική ερμηνεία της Ταμάρα και φωνητικά ήταν ακόμα καλύτερη από τη Μαρία Έλενα που ήδη ήταν πάρα πολύ καλή
Γιατί άδικο έχουν; Πρέπει να ακούγονται και κάποιες αλήθειες
Σαφώς και ήταν εξαιρετική συμμετοχή και από την αρχή πιστεύαμε ότι θα διακριθεί-απλά ευνοήθηκε και από τις συγκυρίες. Δεν είδα τις επιτροπές να δείχνουν την ίδια ευαισθησία για την Αρμενική μπαλάντα, η οποία επίσης διέθετε φωνάρα (άσχετο αν δεν είχε καλό staging). Για να μην θυμηθώ την, αντίστοιχης αισθητικής μπαλάντα με την Μαρία Έλενα Κυριάκου…
Δημοσθένης +10000
Καλησπέρα. Εδω και μήνες παρακολουθώ τα οσα γραφετε εδω μεσα και ειπα τωρα να πω και εγώ την άποψη μου. Οσον αφορά την Ελλάδα, ήμουν σιγουρος για την αποτυχια. Μπορεί το τραγούδι να μας άρσε εντ΄ςο συνόρων, ίσω και εκτός, όμως η παρουσία ήταν τραγική. Για πολλούς προχωρημένους το ολο σκηνικό. Πια αναγέννηση και μαλακιες, ποιος θα το καταλάβαινε από το κοινό.. ελάχιστοι έως και κανένας μπορει. Πολύ κιτς, η μπαλα ασχετο εφε, τα κακαρισματα των κοριτσιων ηχούσαν απαίσια… την Ντουσκα ελαχιστα την βλεπαμε..κριμα. Η κυπρος θα μπορούσε να παει καλυτερα, από τα λίγα τραγούδια που σου έμενε το ρεφρεν και η ταμτα πιστευω ηταν πολύ καλή. Πιστευα πολυ στη Νορβηγία και το χαρηκα με την 5η θεση. Σωστη καταταξη για Ρωσία, Ελβετια.. Τραγική η αναμενομενη στηριξη στη Σουηδια, το χαρηκα οταν ανακοινωθηκαν οι βαθμοι του κοινου την αντίδραση του τραγουδιστη τους!!!Οσον αφορα την Ολλανδια, συμπαθητικο τραγουδι, είχε ωραια μελωδια, προτιμουσα ομως ιταλια… κριμα… για 20 βαθμους κριθηκε η πρωτια. Για αυτοςυ που θελουν αποχωρηση.. ολα αυτα τα βρισκω βλακειες. γαιτι να αποχωρησουμε… σας εφταιξε η 21η θεση;, ας στελναμε κατι καλυτερο. Πως περσι η Κυπρος βγηκε 2η που παραδοσιακα αρκετοι χρονια γραφεται οτι δεν εχει συμμαχους. Απλα,η φουρειρα ηταν εντυπωσιακη και ψηφιστηκε. Λετε για τις συνεχομενες σερι αποτυχιες; ειχαμε δηλαδη τραγουδι που να αξιζει; Αργκο, Ελευθεριου, Κυριακου, Φορτσουν; Βγαζω την τερζη, γαιτι θεωρω ότι άξιζε με το παραπάνω να περασει, αλλά ας οψετε για το οτι συνεβη περσι (αληθειες ψεμματα, δεν ξερω… εγω που εχω μιλησει με την τερζη, απλα μου ειπε οτι ήταν εντελώς μονοι τους, δεν είχαν την παραμικρη στηριξη από την Ερτ γιαυτο βγηκε ετσι οπως βγηκε) . Αυτα λοιπον… ευχομαι σε καλυτερες επιλογες στο μέλλον!!!
Το τραγούδι της γειτονικής χώρας μου άρεσε.Είχε πάθος.Είχε ωραία μελωδία.
Απλά χρειάζεται ένας εθνικός τελικός να τελειώνουμε όλοι θα τεσταρονται εκεί. Και καλύτερα με ημιτελικούς ώστε να γίνει και καλύτερη αξιολόγηση.
Αυτό το πράγμα που σας ενόχλησε ο Άγιος Μαρίνος ο οποίος και σκηνικά το προσπάθησε πάρα πολύ (από τις πιο επαγγελματικές παρουσιάσεις φέτος) και το όλο concept μόνο χαλαρότητα και καλή διάθεση βγάζει (κι ας μην έχει φωνή – οι κοπέλες μαζί του ήταν καταπληκτικές σε αντίθεση με τις δικές μας) εμένα με ξεπερνάει. Δηλαδή πραγματικά μπορείτε να εκνευριστείτε μαζί του, εσείς δεν το διασκεδάσετε καθόλου όταν το βλέπατε; Για την ελληνική συμμετοχή τα λέγαμε από την αρχή, το τραγούδι ήταν ένα αδιάφορο συνονθύλευμα από επιρροές της βρετανικής ποπ χωρίς κοινό-στόχο, ούτε διασκέδαση έβγαζε αλλά ούτε και συναίσθημα. Η κοπέλα που το τραγουδάει έχει μια πολύ ιδιαίτερη φωνή που διχάζει. Δεν είναι η «φωνάρα» που θα τρέξουν να ψηφίσουν οι επιτροπές όπως η Ταμάρα (με ένα πολύ παρωχημένο άκουσμα και πολιτικό σπρώξιμο κατά την άποψή μου -αλλιώς θα είχαν ψηφίσει και το αντίστοιχο της Ρωσίας- αλλά πολύ μετρημένη και σωστή ερμηνεία). Και μέσα σε όλα ήρθε η βαρυφορτωμένη και καλά «θεατρική» σκηνική παρουσίαση σαν μίνι τελετή των ολυμπιακών αγώνων. Μήπως να μελετούσαν πως τα πήγαν όσοι δοκίμασαν κάτι ανάλογο όπως το Αζερμπαϊτζάν το 2017 και η Σερβία το 2016; Μήπως να τους μελετούσατε εσείς που γράφατε διθυράμβους για μια κοπέλα που είχε βγάλει έναν δίσκο πριν από έξι χρόνια και τώρα στα τριάντα της θέλησε να επανέλθει με μια ανάθεση της ΕΡΤ από το πουθενά;
Συγχαρητήρια στην Ολλανδία που είχε το καλύτερο τραγούδι φέτος και φυσικά διαφωνώ με το σχόλιο ότι «δεν θα το θυμάται κανείς» – θεωρώ ότι όλοι οι νικητές των τελευταίων χρόνων υπήρξαν άξιοι και θα μείνουν στο πάνθεον του διαγωνισμού. Δεν έκανε περίπατο λόγω της πολύ φτωχής σκηνικής της παρουσίας αλλά ήταν τυχερή που ο πιο κοντινός ανταγωνιστής (η Ιταλία) επίσης δεν διακρίθηκε σκηνικά. Αντίθετα η Ρωσία απέδειξε ότι ο Φωκάς παραμένει πολύ καλή επένδυση όταν έχει τους κατάλληλους πόρους στη διάθεσή του. Μπορεί να μην τα πήγε τόσο καλά με το αδύναμο κομμάτι της Ισπανίας, αλλά έκλεψε αρκετές ψήφους από το latin pop κομμάτι του ελβετού για να του στερήσει την τρίτη θέση.
Συγχαρητήρια στο Ισραήλ για το πολύ ωραίο σόου που μας παρουσίασε και το χρόνου να είμαστε καλά και να απολαμβάνουμε τον αγαπημένο μας διαγωνισμό, κατά προτίμηση χωρίς παρωπίδες. Για όσους μιλάνε για αποχή, σοβαρά θέλετε την Ελλάδα εκτός και τη Βόρεια Μακεδονία ή δεν ξέρω ποιον άλλο να αλωνίζει εντός; Το θέμα είναι να αλλάξουμε γραμμή πλεύσης με έναν σοβαρό εθνικό τελικό, επένδυση σε ελληνικές μουσικές επιρροές που να μπορούν όμως να σταθούν και έξω και σκηνοθέτες έμπειρους στον διαγωνισμό. Δεν νομίζω ότι όλα αυτά θα στοιχίσουν λιγότερο από όσα ξοδεύτηκαν φέτος.
Πάντα είναι ενδιαφέρον να διαβάζουμε θεωρίες συνωμοσίας αλλά το θέμα είναι που ήταν όλα αυτά τα υποχθόνια οταν η Ελλάδα για χρόνια οτι έστελνε ήταν στην δεκάδα ή πέρσι που βγήκε 2η η Φουρέιρα; Τότε δεν ήταν τίποτα προμελετημένο;!
Ας δεχτούμε επιτέλους οτι υπήρχαν χώρες με πολύ καλύτερα τραγούδια απο τα δικά μας. Και φυσικά η νίκη ή η καλη κατάταξη είναι καμιά φορά και θέμα συγκυριών. Ας δούμε πως να στείλουμε κάτι καλύτερο/πρωτότυπο του χρόνου κι ας μην βλέπουμε παντού συνωμοσίες.
Σε κάποια συμφωνώ σε κάποια άλλα όχι, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει σωστό και λάθος στην Γιουροβίζιον.
Εμένα η ελληνική συμμετοχή μου άρεσε σε όλα της εκτός από την τηλεοπτική σκηνοθεσία. Μου άρεσει το κομμάτι και θα συνεχίσω να το ακούω και να το θεωρώ από τα καλύτερα που έχουμε στείλει. Μου άρεσε το στήσιμο επι σκηνής και τέλος μου άρεσε απίστευτα η Ντούσκα ως εκπρόσωπος μας. Η φωνή της, η παρουσία της, η προσωπικότητα της, οι συνεντεύξεις και γενικότερα ο τρόπος που προσέγγισε το θεσμό. Αν έβγαινε 5αδα ή 10αδα τώρα θα αποθεώνονταν και κανείς δεν θα έλεγε ότι ήταν αδικία η 5αδα αφού η Ντούσκα ή η σκηνική παρουσία δεν ήταν καλές. Εγώ δεν κρίνω ανάλογα με τις θέσεις τι μου άρεσε και τι όχι. Όταν μια χώρα δεν πάει καλά δεν πρέπει σώνει και ντε κάτι να μην έκανε η ίδια καλά και το αντίθετο. Εκτός αν θεωρούμε ότι πάντα οι θέσεις αντικατοπτρίζουν σε απόλυτο βαθμό την αξία μιας συμμετοχής. Θεωρώ επίσης ότι αν ο Αλκαίος, ο Γιώρκας ή οι Κόζα Μόστρα πάτωναν θα ακούγαμε για τον παλαίμαχο Αλκαίο, τους άγνωστους Κόζα Μόστρα με το κιτς τραγούδι και το γραφικό στήσιμο του Γιώρκα με τα αρχαία σε συνδυασμό με αγγλόφωνη ραπ μουσική.
Για την Αγγλία θα έχω άποψη αν καταψηφίζεται για πολιτικούς λόγους όταν θα αποφασίσει να πάρει στα σοβαρά η ίδια τον διαγωνισμό. Μια χώρα με τέτοια μουσική βιομηχανία όταν καταλήγει να στέλνει τις κομμένες συμμετοχές του Melodifestivalen και συμμετέχοντες τάλεντ σόου δεν νομίζω να έχει μεγαλύτερες προσδοκίες. Αντίθετα όταν έστειλε τους Blue ή τον Andrew Loyd Webber τα πήγε πολύ καλύτερα χωρίς και αυτοί να είναι ότι καλύτερο μπορούν να στείλουν ανάλογα με τις επιλογές που έχουν.
Η Βόρεια Μακεδονία μου φάνηκε ότι έπεσε γραμμή να λουστεί με 12αρια. Φυσικά άξιζε μια θέση στον τελικό όπως το άξιζε και η Κυριάκου ή η Νεβένα και φυσικά δεν άξιζε καμιά από τις τρείς συμμετοχές να είναι σχεδόν πρώτες στις κριτικές επιτροπές. Το κατάφερε η Βόρεια Μακεδονία φέτος, που άλλαξε όνομα, και που πήρε από τις επιτροπές βροχή 12αριών. Όχι 10αρια ή 8αρια αλλά 12αρια αφού μόνο τα 12αρια επέτρεπαν να ακουστεί το νέο όνομα.
Γιουχάρισμα μόνο σε Ελλάδα και Κύπρο. Γιατί Ευρώπη?
Το Σαν Μαρίνο απέδειξε ότι η Τουρκική διασπορά καλά κρατεί. Σάρωσε στο τελεβότινγκ μόνο στις χώρες που παραδοσιακά ψήφιζαν Τουρκία όταν συμμετείχε βλ. Αζερμπαιτζαν, Αλβανία, Μαυροβούνιο, Βόρεια Μακεδονία, Μολδαβία, Γεωργία και μόνο εκεί. Από όλες τις υπόλοιπες 0. Όποτε μην ακούω για την ζωντάνια και την φρεσκάδα του Σερχάτ που συγκίνησε μόνο τις φιλικές στην Τουρκία χώρες και κανέναν άλλον. Από τους 16 δε πόντους που πήρε στις επιτροπές η μεγαλύτερη ήταν από την Ελλάδα 6 προφανώς λόγω Έλληνα χορογράφου, ντουέτου με Παπαρίζου ή συμφωνημένο αφού και το Σαν Μαρίνο μας ψήφισε. Όλες οι υπόλοιπες 40 επιτροπές του έδωσαν σύνολο 10 βαθμούς.
Η ελληνική κριτική επιτροπή επίσης έδωσε 5 βαθμούς στον ημιτελικό στο Heaven του Μαυροβουνίου. Χρωστούμενοι βαθμοί, ψήφοι τακτικής για να σιγουρέψουμε την πρόκριση ψηφίζοντας την πιο αδύναμη συμμετοχή? Πάντως όχι ψήφοι για την αξία του Heaven.
Κλείνω σχετικά με την ΕΡΤ και τον Σύριζα. Η ΕΡΤ τα τελευταία χρόνια έχει δοκιμάσει διαφορετικές προσεγγίσεις, ψάχνοντας να βρει την κατάλληλη φόρμουλα επιτυχίας αλλά δεν το κατάφερε. Έκανε ανάθεση σε Φωκά, Κοντόπουλο άρα πήγε σε μια σίγουρη συνταγή οπότε δεν πιστεύω ότι δεν ήθελε διάκριση. Μετά την αποτυχία έκανε ανοιχτή πρόσκληση σε όλες τις δισκογραφικές (με όρο ελληνικό στοιχείο και κάλυψη εξόδων) με απογοητευτικές συμμετοχές και διαγωνιζόμενους με αποτέλεσμα να στείλει την Τερζή. Αν είχε καλύτερες και περισσότερες επιλογές θα έκανε εθνικό τελικό πέρυσι. Φέτος πραγματικά πιστέυω ότι ψάχνοντας την διάκριση επαναπροσδιόρισαν την οπτική τους λόγω του ότι οι προηγούμενες προσεγγίσεις απέτυχαν και στράφηκαν στο επιτυχημένο μοτίβο του Βελγίου ή της Ολλανδίας τα τελευταία χρόνια πιστεύοντας ότι θα εκτιμηθεί στις επιτροπές αφού στο τελεβότινγκ πατώναμε αλλά ούτε τώρα τους βγήκε. Θεωρώ ότι είχαν καλές προθέσεις.
Και εθνοποπ στείλαμε τελευταία με Aphrodisiac και μετά από εθνικό τελικό και πατώσαμε, και ντανς στείλαμε μετά από εθνικό τελικό με τους Freaky Fortune και πατώσαμε, και όνομα στείλαμε με Demy και Φωκά και πατώσαμε, και φωνάρα με δυτικότροπη μπαλάντα στείλαμε μετά από εθνικό τελικό και πατώσαμε και ποντιακό στείλαμε και πατώσαμε. Και η Τάμτα πήγε με την Κύπρο και σουηδική dream team και παρολίγο να αποκλειστεί. Και ελληνικό στείλαμε με Τερζή και πατώσαμε. Αν στέλναμε δηλαδή την Σάγια ή τον Barrice ή την Απέργη ή την Ηλιάδη που είχαν έθνικ θα πηγαίναμε καλύτερα? Δεν νομίζω. Το έθνικ νομίζω πέθανε όπως και τα τοπικά στοιχεία κάθε χώρας. Ναι η Νορβηγία φέτος άρεσε στο κοινό αλλά στις επιτροπές? Βαλκανικά στοιχεία είχε η Σερβία και που κατέληξε? Έθνικ στοιχεία είχε και η Πολωνία και δεν πέρασε. Έθνικ και η Ισπανία και πάτωσε.
Δεν ξέρω αν υπάρχει συνταγή και τι πρέπει να κάνει η ΕΡΤ. Σε ελληνικό τελικό φτασμένα ονόματα αρνούνται να συμμετέχουν. Τις αναθέσεις τις ποινικοποιούμε και τις χρωματίζουμε πολιτικά. Έντεχνος άγνωστος και άπειρος είναι και ο Ντάνκαν και κέρδισε. Άγνωστη και άπειρη ήταν και η Νέττα ή η Blance του Βελγίου και και και. Όλοι με αναθέσεις.
Εξαιρετική ανάλυση! Που ήσουν κρυμμένος τόσον καιρό; Το μόνο που θα σχολιάσω, προς επίρρωση των όσων λες, είναι ότι όντως, αν είναι να στείλουμε έθνικ, θα πρέπει να είναι πραγματικά καλό κι όχι φτηνιάρικο. Στα υπόλοιπα σε μεγάλο βαθμό με βρίσκεις σύμφωνο.
Το παραπάνω άρθρο το βρίσκω άστοχο και θα αναφέρω τους λόγους….
Αρχικά ξέρουμε όλοι από την εμπειρία μας (γιατί όποιος μπαίνει σε αυτό το άρθρο έχει μια εμπειρία πάνω στο διαγωνισμό) ότι όταν μια χώρα , ανεξάρτητα από το ποια είναι ,έχει ένα πολύ καλό τραγούδι πάει παρα πολύ καλα. Παραδειγμα είναι η Κύπρος,ένα ασήμαντο μικρό νησάκι της Μεσογείου η οποία σχεδον θα κέρδιζε. Άντα αυτού,κέρδισε το Ισραήλ! Ένα άλλο μικρό -εμπολεμο- κράτος που αν δεχτούμε τα περί πολικών σκοπιμοτήτων το Ισραήλ δεν θα κέρδιζε ποτέ.
Το ζήτημα των επιτροπών είναι όντως έγκαιρο και κάτι πρέπει πραγματικά να γίνει… Το κοινό πάντως δεν υπακούει στις “προσταγές” της EBU και στις επιλογές των επιτροπών κάτι που είναι θετικό. Ίσως η λύση να είναι η μειώση του 50% των επιτροπών.
Η Ελλάδα δεν πάει καλά απλά επειδή δεν έχει το κατάλληλο τραγούδι. Σε έναν τελικό με 26 συμμετοχες πρέπει να βρεις το τραγούδι όπου δεν θα χάνεται ανάμεσα στα άλλα και θα κεντρίσει παραλληλα το ενδιαφέρον των ακροατών. Το κοινό της αρένας δεν αντικατοπτρίζει το televoting(βλέπε:Ελλάδα 2014, Ισπανία 2016 κλπ.)
Συμφωνώ με αυτά που λες. Άρα, που καταλήγουμε; Στο ότι αυτό που στείλαμε μπορεί να είχε μια καλλιτεχνική αρτιότητα, αλλά δεν συγκίνησε κανέναν, ούτε κοινό, ούτε επιτροπές. Όπως λες κι εσύ “χάθηκε” ανάμεσα στα άλλα.
συμφωνώ σχεδον σε ολα αυτα που αναφέρεις!η προσωπικη μου άποψη ειναι πως ειχαμε ενα αδιαφορο τραγούδι παρουσιασμένο με εναν ανούσιο κ ανευ νοηματος τρόπο!καμια σχεση με τραγουδια κλασεις ανωτερα κ υψηλης αισθητικης εμφανίσεις των άλλων χωρών..το better love δν σου αφηνε τίποτα.δν σου εμενε τπτ με το περας του τραγουδιου…οποτε μην ψαχνουμε φτηνες δικαιολογιες,συνομωσιες κ κυνηγια μαγισσων..κατεληξε η ντουσκα εκει οπου επρεπε…
ελπιζω του χρόνου να δω εναν καταξιωμενο ελληνα καλλιτεχνη κ μια σοβαρη προσπαθεια-προταση!ειτε κανουν τελικο ειτε απευθειας αναθεση!
Θα πρέπει να ντρέπεστε που όντας μέλος σωματιου «φαν» της Γιουροβίζιον υποστηρίζετε τέτοιες μπούρδες περί στημένων αποτελεσμάτων και καθοδήγησης του διαγωνισμού και που ένα τετοιο άρθρο εγκρίνεται προς δημοσίευση στον ιστότοπο σας. Αναρωτιέμαι αν όντως παρακολουθείτε τον διαγωνισμό, καταλαβαίνετε τι βλέπετε ή όχι. Αν όντως συνέβαινε κάτι τετοιο η Ελλάδα δεν θ κέρδιζε ποτε (αλλά κέρδισε) και για να μην μου πείτε ότι αυτό είναι αρχαία ιστορία να αναφέρω ότι ενώ πρόσφατα θα είχαν προτιμηθεί άλλες χώρες για νίκη αντί της Ουκρανίας του 2016 και του Ισραήλ του 2018 αυτό δεν συνεβει – όντας «φαν» φαντάζομαι να γνωρίζετε ότι η EBU πέρασε χρονιές κόλαση και στις δυο περιπτώσεις που ανέφερα μέχρι να καταφέρει να βγάλει τον διαγωνισμό στις οθόνες μας και με αρκετές παράπλευρες απώλειες.
Μην ρίχνετε λάδι στη φωτιά της συνομοσιολογιας, που πάντα μοιάζει γοητευτική όταν δεν μπορούμε να εξηγήσουμε κάτι που δε γνωρίζουμε – εδώ τα πράγματα είναι απλά, το τί μπορεί να μαγέψει μουσικά καποιον παραμένει άγνωστο, εξ ου και η γοητεία του διαγωνισμού, η μόνη.
https://www.youtube.com/watch?v=i46a9uYSDps
Ξεκινήστε από εδώ, για να μάθετε τα βασικά. Δεν είναι κακό οι φαν να είναι ρομαντικοί και να θεωρούν ότι όλα είναι θέμα μουσικών προτιμήσεων και γούστου κοινού και επιτροπής, η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική. Το Ισραήλ άρεσε από την αρχή, αυτό είναι ξεκάθαρο, όσο για την Ουκρανία είναι μια εντελώς διαφορετική περίπτωση, την οποία δεν θα σας αναλύσω, γιατί και δεν θα καταλάβετε και θα με βρίζετε. Η απάντηση σε αυτό που επισημαίνετε είναι ότι, όπως εγκρίθηκε το δικό σας επιθετικό και ισοπεδωτικό σχόλιο, με τον ίδιο τρόπο εγκρίθηκε και το δικό μου καυστικό άρθρο. Ελευθερία έκφρασης ονομάζεται αυτό.
Δεν βρίζω ποτε, διαφωνώ με σεβασμό. Απλά βρίσκω μάταιο να είναι κάποιος «φαν» σε έναν διαγωνισμό που θεωρεί στημένο, ποσο μαλλον να διαλαλεί τις θέσεις του μέσω επίσημου σωματείου. Στη θέση σας θα παρακολουθούσα κάτι άλλο. Όλους μας γοητεύει η συνωμοσιολογία, στην πραγματικότητα ομως όπως είπα και στο πρώτο μου σχόλιο, τα πράγματα είναι απλά: άλλοτε η μουσική αρέσει και άλλοτε όχι. Τροφή για σκέψη: στη Σουηδία το Melodifestivalen καθορίζει τη μουσική τους βιομηχανία και σε αυτό κατεβαίνουν οι φίρμες τους – σε μια χώρα που εξάγει μουσική σε Αγγλία και ΗΠΑ. Την καλημέρα μου και απολογούμαι αν το προηγούμενο σχόλιο μου ήταν πιθανώς επιθετικό.
Δεν ισχύει καθόλου αυτό για το Melodifestivalen. Κανείς από τους σουηδους καλλιτέχνες που κάνουν διεθνή καριέρα δεν διαγωνίζεται εκεί (πέρσι πήγε η Zara Larsson μόνο ως guest). Οι καλλιτέχνες του Melodi είναι ένα κλειστό κύκλωμα από δευτερότριτα ονόματα που πηγαίνουν κάθε χρόνο μέχρι να κερδίσουν. Ούτε καν ο Mans και η Loreen κατάφεραν να κάνουν κάποια καριέρα πέρα από το κύκλωμα του Melodi και της Eurovision. Ειδικά ο Mans έχει εξελιχθεί σε γιουροβιζιονικό μαϊντανό πλήρους απασχόλησης, ενώ η Loreen ξαναπήγε στο Melodi μπας και αναστήσει την καριέρα της και έφαγε τα μούτρα της με μια α λα Ντούσκα δήθεν “καλλιτεχνική” πρόταση.
Η μόνη χώρα που στέλνει κάθε χρόνο την αφρόκρεμά της στο φεστιβάλ είναι η Ιταλία. Εξ ου και τα πολύ καλά της αποτελέσματα.
Μέσα είσαι. Ο τρόπος γραφής σου αποπνέει εκδήλωση δομημένης συνείδησης με το θέμα και αυτό είναι σημαντικότερο και από το ίδιο το θέμα. Καλή συνέχεια!
Σαν παλιός φαν και εγώ του διαγωνισμού, και όντας σε άμεση επαφή με αυτόν για παραπάνω από 3 δεκαετίες, νομίζω και το άρθρο του Δημήτρη Ματζίλα αλλά και το post του C G 100 λένε πολλές μα πολλές αλήθειες. Προσωπικά θεωρώ ότι φέτος ήταν ίσως η πρώτη χρονιά επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ που φάνηκε η ΕΡΤ να παίρνει πραγματικά στα σοβαρά το διαγωνισμό κ όντως κατεβήκαμε με πρόταση σε αυτόν. Από εκεί και πέρα, νομίζω πως χάθηκε η μπάλα στο γεγονός ότι έγινε δουλειά σε ένα απολύτως καλλιτεχνικό (και άρτια αισθητικό) concept, το οποίο όμως δεν είχε ειρμό και δεν έμενε κάτι στον τηλεθεατή. Ως θεατρόφιλος, ένιωσα όπως όταν βλέπω πολύ ωραίες επαγγελματικές θεατρικές παραστάσεις με άρτια αισθητική και ωραία σκηνοθετημένες, οι οποίες όμως από ενα σημείο και μετά με έκαναν να βαριέμαι για τον απλούστατο λόγο ότι ο σκηνοθέτης δεν έδωσε την απαιτούμενη προσοχή στο λόγο που είναι και η δύναμη ενός έργου και δεν καθοδήγησε σωστά τους ηθοποιούς. Κάτι αντίστοιχο ένιωσα δυστυχώς φέτος και με την Ελλάδα. Όπως είπε και ο C.G 100 η Ελλάδα έχει δοκιμάσει τα πάντα. Δεν θεωρώ ότι ο ελληνικός ήχος ήταν κάτι που ενδεχομένως να έλειψε σε κανέναν. Όσο για το τσαγανό και την εμπειρία, ειλικρινά πόσο πιο έμπειροι και καταξιωμένοι είναι ο Duncan Laurence, o Mahmood ή ο Luca Hanni? Αυτό που χρειάζεται είναι η Ελλάδα να πείσει πάνω απ’όλα ότι την ενδιαφέρει σοβαρά η Eurovision και ενδεχομένως και μια διοργάνωση του θεσμού (κάτι που θα συμφωνήσω με το Δημήτρη διόλου δεν έχει πείσει τα τελευταία χρόνια) και επιπλέον να βρεθεί ένα σωστό τραγούδι και μια εμφάνιση που είτε με show, είτε με την απλότητά της, να προσελκύσει το ενδιαφέρον του τηλεθεατή με σωστά δουλειά. Και γιατί όχι να στείλει και ένα μήνυμα με τον τρόπο της. Από εκεί και πέρα φυσικά χρειάζεται και τύχη. Κάτι που δυστυχώς δεν την είχε καθόλου π.χ η Τάμτα φέτος που την έβαλαν ακριβώς πίσω από το μεγάλο φαβορί, την Ολλανδία. Όπερ σημαίνει ότι χρειάζονται και μια καλύτερη προσέγγιση με την EBU και μια καλύτερη δουλειά (σε ετήσια βάση) από το τμήμα Διεθνών Σχέσεων της ΕΡΤ.
Και κάτι ακόμα: Πιστεύω ακράδαντα ότι ο θεσμός διάγει την καλύτερή του φάση τηλεοπτικά και το μεικτό σύστημα ψηφοφορίας είναι πραγματικά το καλύτερο. Προσωπικά δεν θα μου άρεσε να έβλεπα ούτε το ποπ-γκοσπελ της “διευθύνττριας” του διαγωνισμού Σουηδίας να κερδίζει, ούτε και να επιβραβεύονται πολιτικοί τακτικισμοί (aka ψήφος στη Βόρεια Μακεδονία). Ομως και με το καθαρό televoting το γεγονός ότι εάν υπήρχε θα καμαρώναμε σήμερα ως νικητές τους Keeino από τη Νορβηγία μου ακούγεται ομοίως “ζοφερό” ! Το μικτό σύστημα νομίζω ότι διασφαλίζει μια ισορροπία και δίνει – έστω στην πλειονότητα των περιπτώσεων- τη δυνατότητα στο πλέον σωστό τραγούδι να στεφθεί νικητής. Και σε αυτό το σημείο θα διαφωνήσω με τον Δημήτρη Ματζίλα: Δε νομίζω ότι το Arcade είναι ένα τραγούδι που δεν θα αποτελέσει ορόσημο. Ωραίο ραδιοφωνικό κομμάτι είναι. Στη χειρότερη περίπτωση, θα απτελέσει ορόσημο όσο αποτέλεσαν οι περισσότερες νικητές των τελευταίων ετών. Προσωπικά δεν θυμάμαι να άκουσα ούτε το “1944” της Ουκρανίας, ούτε το “amar pelos dois” της Πορτογαλίας μετά το διαγωνισμό (το “1944” το άκουσα ένα βράδυ μόνο το φθινόπωρο του 2016 σε μια playlist του εστιατορίου Fridays!!!, το δε “amar” πραγματικά πουθενά!). Αλλά και το Toy της Netta αν και τον πρώτο μήνα μετά τη νίκη ακουγόταν παντού, γρήγορα ξεφούσκωσε. Η τελευταία Eurovision που θυμάμαι να έβγαλε κάποιες επιτυχίες για αρκετό καιρό ήταν αυτή του 2015, όπου τόσο το “Heroes”, όσο και το “Grande Amore”, αλλά ακόμα και της “Goodbye to Yesterday” της Εσθονίας ακούστηκαν αρκετά. Επίσης φέτος έχω ένα προαίσθημα ότι πέρα από το ολλανδικό, θα ακουστούν και άλλα κομμάτια ειδικά τώρα το καλοκαίρι (της Ελβετίας, της Ιταλίας κλπ)
Ελπίζω να μη σας κούρασα
Υ.Γ.
Μια καλή επιλογή θα ήταν η Marina που προαναφέρθηκε πιο πάνω για να εκπροσωπήσει την Ελλάδα του χρόνου. Εάν θέλουμε να κινηθούμε σε πιο pop μονοπάτια, ίσως και οι Μέλισσες να ήταν μια καλή περίπτωση
Συμφωνώ σχεδόν με όλα, όμως δεν θεωρώ ότι κριτήριο του διαγωνισμού είναι μόνο το τι παίζεται στα ραδιόφωνα (τα τελευταία που ακούστηκαν πολύ ήταν το City Lights και το Fuego) αλλά και να κομίζει μουσικές προτάσεις από όλες τις γωνιές της Ευρώπης που δεν θα είχαν την ευκαιρία να ακουστούν σε τόσο ευρύ κοινό. Πολύ απλά δεν θεωρώ ότι το Heroes ήταν ο κατάλληλος νικητής επειδή παίχτηκε στα ραδιόφωνα – μια κόπια του David Guetta ήταν. Αντίθετα το 1944, το Amar Pelos Dois και το Toy ήταν όντως τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς τους και προτάσεις “έξω από τα συνηθισμένα”. Για το τελευταίο θεωρώ ότι η σκηνική του παρουσία δεν βοήθησε τη φήμη του θεσμού γενικά (η Κύπρος ήταν πιο επαγγελματική πρόταση), όμως η Ουκρανία και η Πορτογαλία παρουσίασαν άρτιες καλλιτεχνικά προτάσεις, ασχέτως των πολιτικών προεκτάσεων της πρώτης. Αντίστοιχα πιστεύω ότι και το Arcade θα μείνει στο πάνθεον του διαγωνισμού καταρχάς για τους στίχους και την ερμηνεία του, ενώ η απλότητα της σκηνικής παρουσίας βοηθάει τον διαγωνισμό να ανακτήσει την αξιοπιστία του σε όσους τον κατηγορούν για κιτς κτλ.
Συμφωνώ σχεδόν σε όλα αλλά το better love δεν έχει μήνυμα γυναικείας αλληλεγγύης..που το είδες αυτό;; Για την ανώτερη μορφή αγάπης μιλάει.
Ότι καλύτερο έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια σχετικά με την Ελλάδα στην Γιουροβίζιον. Μπράβο στον κο Μαντζίλα!