Κριτική των 40 ελληνικών συμμετοχών. Τι βοήθησε και τι έφταιξε κάθε φορά; Μέρος Α’
Αντί Προλόγου
Μετά από τη φετινή καταβαράθρωση της Κατερίνας Ντούσκα, με τη συμμετοχή-φούσκα, όπως αποδείχθηκε, την 40η της Ελλάδας στον διαγωνισμό, σκέφτηκα να επαναδημοσιεύσω μια επισκόπηση των ελληνικών συμμετοχών που έκανα πριν από δύο χρόνια, με στόχο να δούμε τι (μπορεί να) έφταιξε κάθε φορά και κατά πόσον τελικά είμαστε αδικημένοι ως χώρα. Σπεύδω να πω πως όσα γράφονται εδώ είναι οι καθαρά προσωπικές μου απόψεις, σκέψεις κι αναλύσεις και πως δεν απηχούν την επίσημη θέση του INFE Greece. Σπεύδω επίσης να ξεκαθαρίσω ότι εκτιμώ όλους, όσοι εκπροσώπησαν την Ελλάδα, αλλά και όσους προσπάθησαν στους εθνικούς τελικούς. Όλοι τους είχαν τις καλύτερες των προθέσεων ασχέτως αποτελέσματος. Απλώς, θεωρώ ότι κάποια στιγμή καλό είναι, αντί να μας κατατρέχει το σύνδρομο του κυνηγημένου και αδικημένου, να κάνουμε και λίγη αυτοκριτική, όσο σκληρή κι αν ακούγεται. Η “αιρετική” μου άποψη είναι ότι η Ελλάδα ουδέποτε υπήρξε πραγματικά αδικημένη. Θα μπορούσε ίσως κάποιες χρονιές να κερδίσει 2-3 θέσεις, μέχρι εκεί όμως.
Η δεκαετία του ’70. Η Ελλάδα δείχνει ένα διεθνές πρόσωπο.
Ξεκινάμε από τη Μαρινέλλα (1974): τη χρονιά όπου η Γιουροβίζιον έφτασε στο απόγειό της με τους ΑΒΒΑ, την Olivia Newton John, την Ireen Sheer, την Gigliola Cinquetti, τους Mouth & McNeal και άλλα μεγάλα ονόματα και τεράστιες επιτυχίες, όπως το “Waterloo”, το “Si” και το “I see a star”, εμείς στέλνουμε ένα τουριστικού χαρακτήρα εύπεπτο τραγουδάκι, που αναπαράγει το στερεότυπο “sea, sex and sun”, το οποίο ακόμα και η ίδια η καλλιτέχνιδα έχει αποκηρύξει. Ατέλειωτη εισαγωγή, αμήχανα φωνητικά, αμήχανη η Μαρινέλλα, συντηρητικό ντύσιμο στα φωνητικά, πολύ “λα, λα, λα” και φολκλόρ μπουζούκι από τον Στέλιο Ζαφειρίου. Η δικαιολογία ότι η Ελλάδα δεν γνώριζε που πήγαινε δεν ισχύει, διότι από το 1970 γινόταν μετάδοση κανονικά, ενώ και τα προηγούμενα χρόνια η Βόρεια Ελλάδα (όσοι τέλος πάντων είχαν δέκτες) έβλεπε μέσω της Ιταλικής και της Γιουγκοσλαβικής τηλεόρασης. Θέση: 11/17.
Η συμμετοχή της Μαρίζας Κωχ (1976), πέρα από το ότι βασίζεται σε γνωστό ηπειρώτικο μοιρολόι και θα μπορούσε να είχε ακυρωθεί γι’ αυτό τον λόγο, κινδύνευσε επίσης να ακυρωθεί λόγω του έντονου πολιτικού της μηνύματος (η Γαλλία παρενέβη και μας έσωσε). Επίσης ξένο με το όλο κλίμα της – πολύ μοντέρνας τότε – Γιουροβίζιον, κι αν θέλουμε να είμαστε και λίγο πιο αυστηροί, στο σημείο του ξεσπάσματος-μοιρολογιού, η Κωχ, σαφώς αγχωμένη από τις απειλές κατά της ζωής της (βγήκε με αλεξίσφαιρο γιλέκο στη σκηνή) δεν συγχρονίζεται ακριβώς με τη μουσική. Ο λαγουτάρης Δημήτρης Ζουμπούλης επίσης εντελώς φολκλόρ με τη… μουστάκα του. 13/18.
Η τετράδα Πασχάλης-Ρόμπερτ Ουίλλιαμς-Μπέσσυ Αργυράκη-Μαριάννα Τόλη (1977) τα είχε όλα: πιασάρικο τραγούδι, έξυπνοι στίχοι διανθισμένοι με ξένες λέξεις, πρωτοποριακό βίντεο-κλιπ γυρισμένο στην Αυστρία, καλοκουρδισμένη χορογραφία, ωραίες φωνές, ωραίες χορογραφίες. Τι έγινε λοιπόν; Διπλό σαμποτάζ: αφενός η Ελλάδα δεν ήθελε να διοργανώσει τον διαγωνισμό σε περίπτωση νίκης (έτσι ακούγεται πως είπε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής σε κλιμάκιο της EBU που επισκέφτηκε τη χώρα, διότι ήταν το μεγάλο φαβορί μαζί με την Αγγλία), αφετέρου ο μεν Ρόμπερτ τοποθετήθηκε μακριά από τους υπόλοιπους επί σκηνής, τα δε μικρόφωνα ήταν εμφανώς χαμηλωμένα. 5/18.
Σε μια προσπάθεια διεθνοποίησης, η Ελλάδα στέλνει το 1978 την Τάνια Τσανακλίδου σε ένα τραγούδι για τον Τσάρλυ Τσάπλιν… Από που κι ως που; Η Ελβετία, στην οποία ο μεγάλος δημιουργός έζησε τα τελευταία 20 χρόνια της ζωής του, απέφυγε να στείλει αντίστοιχο τραγούδι που είχε στη δική της επιλογή και έστειλε η Ελλάδα. Από μουσικής απόψεως είναι ένα συνηθισμένο τραγούδι καφεθεάτρου, το οποίο δεν έχει καμία ανταπόκριση στους ξένους φαν και κανένα “άρωμα” Ελλάδας. Το έσωσε η χαλαρή ερμηνεία της Τάνιας, στο πρώτο drag show της Γιουροβίζιον, όπως το χαρακτηρίζουν κάποιοι, η οποία έγραψε ιστορία με το “Γιαννάκη σ’ αγαπάω” (για τον Γιάννη Φέρτη) που εκστόμισε λίγο πριν βγει στη σκηνή, σχεδόν υποβασταζόμενη. Σε μια πολύ μέτρια χρονιά κατετάγη 8/20.
Ακολουθεί η εμφάνιση της Ελπίδας το 1979: φωνάρα, τραγουδάρα, ωραίο στήσιμο, λίγο κιτς η αρχαιοελληνική εμφάνιση, όμως από τα φωνητικά ακουγόταν μόνο ο Γιάννης Σιαμσιάρης (τα υπόλοιπα μικρόφωνα ήταν και πάλι χαμηλωμένα), η Ελπίδα φώναζε ίσως λίγο παραπάνω, οι στίχοι είχαν ένα πρόβλημα επαναληπτικότητας, το τραγούδι θεωρήθηκε αντιγραφή του “Jesus Christ Superstar” (αυτά τα έγραφαν οι εφημερίδες της εποχής) και, για να είμαστε ειλικρινείς, γιατί η Ευρώπη να βγάλει πρώτο ένα τραγούδι για τον Σωκράτη; Δεν την αφορά. Ίσως, αν ο τίτλος ήταν “Αγάπη”, “Ειρήνη”, “Φιλία” ή κάτι αντίστοιχο να έμπαινε στην πεντάδα. 8/19.
Η δεκαετία του ’80. Ενοχικά σύνδρομα, κουλτούρα και αποχές.
Το 1980 γνώρισε το μεγαλύτερο σκάνδαλο όλων των εποχών σε ελληνικούς τελικούς (αν εξαιρέσει κανείς το 2002), με την εξόφθαλμα στημένη επιλογή της “Αννούλας της Ευρώπης”. Ένα κιτς φολκλόρ, με ρυθμό που σταματούσε και ξεκινούσε ξανά, ακούρευτους χορωδούς, με μαλλί αφάνα, τους οποίους “έπιασε η κάμερα” την ώρα που έπαιρναν τις θέσεις τους και την Άννα Βίσση να μετρά τα βήματά της και να μην υποστηρίζει το τραγούδι, έφεραν το μέτριο αποτέλεσμα. Απορία ως προς τους στίχους του “Ώτοστοπ”: τι το ήθελε το… Πεκίνο το… Βλαδιβοστόκ και το Κάιρο; Δεν μπορούσε να εξυμνήσει άλλες χώρες για κανένα βαθμουλάκι; Ίσως αν πήγαινε 2-3 χρόνια αργότερα να είχε καλύτερη τύχη. 13/19.
Το 1981 το φεστιβαλικό “Φεγγάρι Καλοκαιρινό” με τον Γιάννη Δημητρά κάνει μια αξιοπρεπή εμφάνιση, η οποία μάλιστα βραβεύεται από τους δημοσιογράφους. Λίγο το λάθος της πιανίστα Σοφίας Χούνδρα στην αρχή του τραγουδιού (πατά άλλες νότες), λίγο το ξεπερασμένο ύφος της συγκεκριμένης μπαλάντας, λίγο το “2 σε 1” του Γιάννη Δημητρά (έκανε ταυτόχρονα και τη βασική φωνή και τα φωνητικά) και το φεγγάρι “χλώμιασε”, όπως έγραψαν τότε οι εφημερίδες. 8/20.
H επέλαση του ΠΑΣΟΚ επέδρασε και στη Γιουροβίζιον, ψάχνοντας αφορμές για μη συμμετοχή (1982, 1984, 1986, 1999, 2000 με διαφορετική δικαιολογία κάθε φορά) ή για συμμετοχή με ό, τι πιο έντεχνο και κουλτουριάρικο υπήρχε, στέλνοντας τραγούδια που δεν ενδιέφεραν ούτε καν την εγχώρια αγορά. Δεν ξέρουμε πως θα πήγαιναν ούτε οι “45 κοπελιές” με τον Θέμη Αδαμαντίδη το 1982, ούτε το “Wagon Lit” με την Πωλίνα το 1986. Αν κρίνουμε από το επίπεδο των υπόλοιπων τραγουδιών, νομίζουμε ότι θα είχαν σταθεί καλά, ειδικά το δεύτερο. Βέβαια, κι αυτό ισχύει για όλες τις συμμετοχές της εποχής, όταν η ίδια η Ελλάδα δεν υποστηρίζει τις συμμετοχές της, όταν αυτές δεν έχουν απήχηση κι όταν η ΕΡΤ τις αντιμετωπίζει ως αγγαρεία και αναγκαίο κακό, γιατί οι ξένοι να τις υποστηρίξουν;
Το 1983, λοιπόν, η Κρίστη (Στασινοπούλου), νόμιζες ότι ξεπήδησε από το φεστιβάλ της ΚΝΕ και του Οδηγητή, με ταγάρι, αμπέχωνο και σφυροδρέπανο και βρέθηκε στη Γιουροβίζιον με το βαρυφορτωμένο ενορχηστρωτικά “Μου λες”. Πολύ γλυκερό το τραγούδι, πολύ γλυκερή και η Κρίστη, σε μια χρονιά όπου η νικήτρια Corinne Hermès κέρδισε ίσως με τη δυναμικότερη μπαλάντα στην ιστορία της Γιουροβίζιον. Δεν έπεισε. 14/20.
Το 1985, στο αποκορύφωμα του σοσιαλιστικού στίχου, ο Τάκης Μπινιάρης με μαλλί “Farah Fawcett” έτρεμε επί σκηνής από το τρακ, τα δε φωνητικά – τέσσερεις πανέμορφες κυρίες, στις οποίες η κάμερα έκανε μόνο 2-3 μακρινά πλάνα – “τα έχασαν” και δεν τον στήριξαν όσο έπρεπε. Ωραία μπαλάντα, υψηλής αισθητικής βίντεο-κλιπ, πανέμορφος και άψογος φωνητικά ο Τάκης, αλλά, επίσης δεν έπεισε, σε μια χρονιά με πολλά μεγάλα ονόματα και 13 γιούροσταρ που επέστρεψαν, μεταξύ των οποίων οι, διεθνούς φήμης, Al Bano & Romina Power. 16/19.
Το 1987 η Ελλάδα νόμιζε ότι ανακάλυψε το “αυγό του Κολόμβου” (όποιος δεν έχει δει τη Νόρα Βαλσάμη εκστασιασμένη να ανακοινώνει το αποτέλεσμα, δεν έχει δει τίποτα!): μια φρέσκια συμμετοχή, τόσο μακριά από τις δήθεν ποιοτικές, ωστόσο χιλιοακουσμένη στο εξωτερικό και ψιλοαντιγραφή των Wham! Οι Bang! λοιπόν (Θάνος Καλλίρης και Βασίλης Δερτιλής), με στυλ δεκαετίας του ’50 και στίχους διανθισμένους με ξένες λέξεις (κλασικό πια το κόλπο) κατάφεραν ένα ευπρόσδεκτό πλασάρισμα την δεκάδα (παρεμπιπτόντως ήταν η 10η συμμετοχή της Ελλάδας), δεν στάθηκαν όμως ικανοί να κάνουν το πραγματικό μπαμ. Πως; Σας ενόχλησε το “κυκλοφοράς τις νύχτες”; Μην ανησυχείτε, οι ξένοι δεν το κατάλαβαν! 10/22
Το 1988, σε μια κρίση ταυτότητας, η ελληνική επιτροπή αποφάσισε να στείλει το χειρότερο από τα τραγούδια της επιλογής. Το παρασκήνιο είναι γνωστό. Τι να σου κάνει και η καημένη η Amanda Grant ντυμένη κλόουν; Αμήχανα και ταυτόχρονα μηχανικά χορευτικά, κάπως άσχημοι οι χορωδοί κι ένα ενοχλητικό “χα, χα, χα, χα” (θα μπορούσε στο σημείο αυτό να ακούγεται ένα τύμπανο) να τρυπά τα αυτιά των Ευρωπαίων. Η Αφροδίτη Φρυδά, λοιπόν, καταποντίστηκε, παρά τους ευαίσθητους στίχους και την καλή της ερμηνεία, ήταν και κακοντυμένη, δεν την έσωζε τίποτα. 17/21
Η συμμετοχή του 1989 έχει ψηφιστεί κάποτε από τους ξένους φαν ως η καλύτερη ελληνική συμμετοχή πριν από το 2000. Ήταν η κομψή Μαριάνα Ευστρατίου και “Το δικό σου αστέρι”, με ωραία ενορχήστρωση (το πιτσικάτο των εγχόρδων στην αρχή έχει γράψει ιστορία), υπέροχους στίχους, μήνυμα και μουσική. Τι έφταιξε; Νομίζουμε το τρακ της ερμηνεύτριας και το φλάουτο του Φίλιππου Τσεμπερούλη που ακούγεται πιο δυνατά από ό, τι θα έπρεπε. 9/22
Η δεκαετία του ’90. Τα “πέτρινα χρόνια”.
Ακολουθούν, με κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις, τα “πέτρινα χρόνια” της Γιουροβίζιον για την Ελλάδα, με χαμηλές τηλεθεάσεις και αδιάφορες έως κακές συμμετοχές.
Ξεκινώντας απο το 1990 ο Χρήστος Κάλλοου τραγούδησε “Χωρίς Σκοπό”, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Κακά φωνητικά (ένα ενοχλητικό “τιπ-τιπ-τιπ-τιπ…”), με μοναδική εξαίρεση τη Φωτεινή Σαββατιανού, το μικρόφωνο της οποίας όμως ήταν χαμηλωμένο, κλήρωση στη γρουσούζικη 2η θέση εμφάνισης, ένας κιθαρίστας που έδινε φιλάκια στην κάμερα, ένας έγχρωμος χορωδός με περίεργη προφορά, φτωχή ενορχήστρωση με αρμόνιο. Και μέσα σε όλα, ο τραγουδιστής φοβήθηκε την τελευταία στιγμή να βγάλει την τελική κορώνα. 19/22.
Κι έρχεται το εθνικό παραλήρημα που φέρει το όνομα “Η Άνοιξη”: σίγουροι για το βραβείο οι Έλληνες, παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα. Φευ! Έφταιγε μόνο ο σαξοφωνίστας; Όχι: ο Ανδρέας Μικρούτσικος, πήγαινε κάθιδρος μπρος-πίσω στη σκηνή, για να τον πάρει η κάμερα και μιλούσε στη Σοφία Βόσσου, ο δε ντράμερ δάγκωνε από το τρακ τα χείλη του. Οι στίχοι ήταν ποιητικοί, αλλά και τολμηροί για την εποχή. Η ίδια η Βόσσου (ναι, φωνάρα, δεν αντιλέγει κανείς) επέλεξε μια κόμμωση που της πρόσθεσε χρόνια, ενδυματολογικά, ενώ μιλούσε για την άνοιξη, αντί να φορέσει κάτι πιο φωτεινό, εμφανίστηκε με μαύρη ενδυμασία που δεν συνάδει με τον τίτλο του τραγουδιού. Έφταιξαν και κάποιες δηλώσεις στις συνεντεύξεις Τύπου που θεωρήθηκαν υπεροπτικές, βάλε και τους αυτοσχεδιασμούς που δεν έχουν οργανική σχέση με το υπόλοιπο τραγούδι. 13/22
Και ξαφνικά έρχεται μια ανέλπιστη αναλαμπή από το πουθενά: η Κλεοπάτρα, τα είχε όλα: καλογραμμένο τραγούδι με μήνυμα, εξαιρετική σκηνική παρουσία και ένδυμα, ωραία φωνή. Γιατί δεν πήγε παραπάνω; Ίσως έφταιξε το αρνητικό κλίμα κατά της “κακής” Ελλάδας, η οποία δεν άφηνε τους κατοίκους της ΠΓΔΜ (νυν Βόρειας Μακεδονίας) να έχουν όποιο όνομα αυτά θέλουν. Να σημειώσουμε ότι το τραγούδι πολεμήθηκε πολύ από τον ελληνικό Τύπο, διότι τάχα έχει τουρκικά ακούσματα, αλλά κι από μερίδα των φαν, οι οποίοι είχαν δημιουργήσει μια τεχνητή ένταση κατά της Κλεοπάτρας και υπέρ της Ευρυδίκης. 5/23
Το μεγαλύτερο μονοπλάνο στην ιστορία της Γιουροβίζιον, ίσως το πιο αλησμόνητο φόρεμα, ωραίο στήσιμο και φωνητικά και μια Καίτη Γαρμπή (συγνώμη, ως Κατερίνα την δήλωσαν επίσημα) δροσερή, εκτόξευσαν ένα “εσωτερικής κατανάλωσης” τραγούδι ψηλά. Τι τη νοιάζει όμως την Ευρωπαία νοικοκυρά και τον Ευρωπαίο μεροκαματιάρη, αν η Ελλάδα είναι χώρα του φωτός κι αν χορεύει ροκ και τσιφτετέλι (το οποίο μεταφράστηκε στο επίσημο πρόγραμμα ως… “Belly dance”!);. 9/25
Ακολουθεί “Το τρεχαντήρι (Ντίρι Ντίρι)”: play-back σαντούρι, μια εκτός τόπου και χρόνου αποστροφή προς το κοινό “everybody!” από τον Αντώνη Τουρκογιώργη, φωνητικά με ζαρτιέρες, εμφανέστατο τρακ στους ερμηνευτές και μέτρια ερμηνεία, σε ένα φολκλόρ νησιωτικό τραγούδι, που αναπαράγει το στερεότυπο: “sea, sex & sun”. Λεπτομέρεια: το σταφύλι στο βίντεο-κλιπ είναι… άπλυτο-τόση προχειρότητα. Οι ξένοι φαν ακόμα απορούν πως και δεν αποκλειστήκαμε εκείνη τη χρονιά. Και είναι κρίμα, διότι ο Κώστας Μπίγαλης είχε προτείνει ένα άλλο τραγούδι του στην ΕΡΤ (“Του πολέμου το παιδί”), πραγματικό αριστούργημα. 14/25
“Ποια προσευχή” τραγούδησε η Ελίνα Κωνσταντοπούλου το 1995. Αρχαιοελληνικής έμπνευσης ενδυμασία, ωραίο τραγούδι και στήσιμο. Τι έφταιξε; το διφορούμενο πολιτικό του περιεχόμενο (αστέρι κλπ.), τα φωνητικά της Μαριάντας Σόη (μετέπειτα Πιερίδη), η οποία φώναζε παραπάνω από ό, τι έπρεπε, ίσως και το Japanese look της ερμηνεύτριας, με το έντονο βάψιμο και τα τριγωνικά νύχια. Θα με ρωτήσετε; τα Αρχαία Ελληνικά στην αρχή, με την υποβλητική φωνή του Αντώνη Παππά, δεν βοήθησαν; Όχι! Δεν τα κατάλαβε κανείς, διότι οι Ευρωπαίοι τα προφέρουν όχι όπως τα Νέα Ελληνικά, αλλά με άλλη προφορά, την λεγόμενη “Ερασμιακή”. Δώρο άδωρο, λοιπόν. Για να είμαστε δίκαιοι, υπήρξε μεγάλη διασπορά ψήφων. Σε οποιαδήποτε άλλη χρονιά, με τους ίδιους βαθμούς, θα είχε έρθει 7η-8η. 12/23
Το “Εμείς φοράμε το χειμώνα ανοιξιάτικα” (μα τι δυσπρόφερτος τίτλος για τους ξένους!) είναι κλασικό παράδειγμα του πως ένα ωραίο τραγούδι μπορεί να χάσει τον δυναμισμό του επί σκηνής. Να δεχθώ ότι οι διοργανωτές έδωσαν μικρότερη σκηνή και αναγκάστηκαν να αλλάξουν τη χορογραφία. Εκείνον τον χορευτή με το see-through, τι τον ήθελαν; Εκνευριστική η χορογραφία των χορωδών, η Μαριάνα Ευστρατίου σχεδόν ακούνητη, συν η ενορχήστρωση η οποία εμφανώς έπασχε. 14/23
Τι γίνεται όταν μια απλή καθηγήτρια πιάνου ανεβαίνει στη σκηνή της Γιουροβίζιον; Η Μαριάννα Ζορμπά με το έντεχνο “Χόρεψε” στάθηκε αρκετά καλά, παρά τις τονικές της αστάθειες και το τρακ. Βαρυφορτωμένη ενορχήστρωση, ο μπουζουξής έχασε τις νότες, το κίτρινο φόρεμα της κυρίας Κρίστης Τσολακάκη (μετέπειτα κυρίας Νίκου Χατζηνικολάου) δεν “έγραφε” ωραία και ένα φολκλόρ, το οποίο εν έτει 1997 ήταν πλέον ξεπερασμένο. Απορία: Γιατί ταξίδεψαν μέχρι τη Σαντορίνη για το βίντεο-κλιπ και δεν έδειξαν σχεδόν κανένα πλάνο από το νησί, παρά μόνο τη μαύρη παραλία; 12/25
Πονεμένη ιστορία το 1998, το οποίο έφερε και τον αποκλεισμό της Ελλάδας, με ένα τραγούδι που δεν ήταν κακό και μια ερμηνεύτρια που τραγούδησε αξιοπρεπώς: καπνοί, ροκ στήσιμο, ένα πανάκριβο πλην κακόγουστο φόρεμα, βάλε και τη γρουσούζικη 2η θέση στη σειρά εμφάνισης. Πως να δει προκοπή η Διονυσία Καρόκη και το συγκρότημα Θάλασσα, οι οποίοι έφυγαν από την Ελλάδα κάτω από θύελλα αντιδράσεων και υποψίες για στημένη τηλεψηφοφορία; Να συνεχίσουμε; Το τραγούδι ήταν γραμμένο το 1977, ο δε συνθέτης Γιάννης Βάλβης κατάφερε με τη συμπεριφορά του να γίνει ο μοναδικός στην ιστορία της Γιουροβίζιον που του απαγορεύτηκε η είσοδος στη σκηνή… 20/25
Μετά από μια διετή αποχή (μια χρονιά λόγω αποκλεισμού και μια ακόμα, για ανασύνταξη δυνάμεων), ακολουθεί η χρυσή δεκαετία της Ελλάδας. Οι Antique ανέτρεψαν το 2001 το σκηνικό και έφεραν νέα δεδομένα.
Κλείνοντας το Α’ μέρος αυτού του αφιερώματος τονίζω για μία ακόμα φορά ότι δεν έχω καμία διάθεση ούτε να προσβάλλω, ούτε να μειώσω κανέναν. Προσπαθώ, όσο πιο νηφάλια και με την απόσταση που δίνει ο χρόνος, να κριτικάρω, μέσα από την προσωπική μου οπτική και με την εμπειρία 25 χρόνων στον χώρο του φανκλαμπισμού, την πορεία των ελληνικών συμμετοχών. Κάποιοι θα συμφωνήσουν, κάποιοι θα διαφωνήσουν, κάποιοι θα αντιδράσουν, κάποιοι θα αδιαφορήσουν. Μείνετε συντονισμένοι για το Β’ μέρος.
Επίσης τονίζω για ακόμη μια φορά ότι η ως άνω προσέγγιση δεν εκπροσωπεί καμία επίσημη θέση του σωματείου του INFE Greece το οποίο απλά φιλοξενεί το άρθρο μου.
Μερικά σχόλια στα εξαιρετικά σου άρθρα αρχής γενομένης από τα 70ς
1974: Γίνεται να μετατρέψεις μια από τις μεγαλύτερες φωνές της ελληνικής μουσικής ιστορίας σε μια άχαρη καλλιτέχνιδα? Ε..λοιπόν γίνεται, με ένα μέτριο, ψιλοτουριστικό- όπως πολύ σωστά είπες- τραγουδάκι και με αυτό το στήσιμο. Η ατέλειωτη εισαγωγή του τραγουδιού προκάλεσε ολοφάνερα έξτρα αμηχανία στην ούτως ή άλλως τρακαρισμένη και άπειρη επί διεθνών σκηνών Μαρινέλλα (αλλουνού παπά ευαγγέλιο ο εν Ελλάδι τραγουδιστικός της βίος), τα φωνητικά ήταν κακά, κ μόνο ο μπουζουξής Στέλιος Ζαφειρίου ψιλοέσωζε την παρουσία. Το δε τουριστικό μήνυμα του τραγουδιού μάλλον άκυρο και άκαιρο εάν αναλογιστούμε τί επακολούθησε εκείνο το καλοκαίρι σε Ελλάδα και Κύπρο.
1976: Συμφωνώ απόλυτα ότι θα μπορούσε και να ακυρωθεί. Και προσωπικά δεν συμφωνώ καθόλου με τη λογική και το αφήγημα τέτοιων συμμετοχών. Πολλώ δε μάλλον σε εποχές που το εθνικ ακουγόταν τόσο παράταιρο έως και γραφικό. Βέβαια βλέποντας την Jamala 40 χρόνια μετά να κερδίζει το διαγωνισμό με κάτι κατ’ουσίαν παρόμοιο (άσχετο εάν το παρουσίασε με εξαιρετικό έξυπνο “περιτύλιγμα αφηγήματος” και ωραία σκηνική παρουσία) με κάνει να σκέφτομαι ότι ίσως εν τέλει να ήταν απλά μια ποιοτική συμμετοχή σε λάθος χρόνο.
1977: Αν και οι περισσότεροι θεωρούν ότι αδικηθήκαμε, θα πω το εξής: Το μάθημα σολφέζ ήταν εν τέλει ένα κομμάτι το οποίο ως συνταγή το είχε ακούσει πάρα πολύ η Ευρώπη από το 1973 ως το 1977. Ουσιαστική μια μίξη ήταν του Ding a Dong (Ολλανδία 1975) και του Un deux trois (Γαλλία 1976) ερμηνευμένο- ω τι πρωτότυπο- από 2 αγόρια και 2 κορίτσια.(χωρίς μάλιστα να έχουν και ένα όνομα γκρουπ αλλά τα 4 μικρά τους- άλλο φαουλ μαρκετινίστικο εδώ) Και διαχρονικά στη Eurovision δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να αναμασάς προσφάτως επιτυχημένες συνταγές. Επιπλέον επηρέασε αρνητικά και το γεγονός ότι τη χρονιά εκείνη αναβλήθηκε ο διαγωνισμόςγια 1 μήνα τελευταία στιγμή λόγω απεργίας τεχνικών του BBC. Μια τέτοια εξέλιξη βάζει κάπου αλλού τον πήχυ τελικά και θέλει αρκετή προσπάθεια για να διατηρήσεις τον τίτλο του φαβορί. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο που τα πολύ πιο mainstream για εκείνη την εποχή-και μάλιστα αγγλόφωνα- κομμάτια του Βελγίου και της Γερμανίας τα πήγαν χειρότερα από την Ελλάδα. Και βέβαια συμφωνώ ότι η Ελλάδα μάλλον ακόμα τότε δεν το ήθελε το βραβείο και τη διοργάνωση.
1978: Συμφωνώ μαζί σου “μέχρι κεραίας”. Ενα τραγούδι καφεθεάτρου ήταν που το απογείωσε η χαρισματική και χαλαρή (και προσωπικά άκρως λατρεμένη μου) Τάνια. Σε μια χρονιά με υψηλοτερο επίπεδο συμμετοχών δε νομίζω καν να έμπαινε 10αδα.
1979: Εδώ θα πω ότι ίσως και να άξιζε να τερματίσουμε λίγο πιο ψηλά- σε καμία περίπτωση όμως δεν ήμασταν για πρωτιά όπως κάποιοι έλεγαν τότε.. Αν και το τραγούδι παρέπεμπε σε επικό μιούζικαλ και ροκ όπερα, εν τέλει ήταν τόσο κραυγαλέα όμοιο το “Σωκράτη εσύ σουπερ-σταρ” με το “Jesus Christ Super-star” που μάλλον αρνητικούς συνειρμούς περί plagiarism δημουργούσε. Επιπλέον αυτό που έμεινε στον τηλεθεατή ήταν μια μάλλον άσχημη γυναίκα να φωνάζει και να σκούζει “Σωκράτη εσύ super-star” ντυμένη με κιτς χλαμύδα. Και επιπλέον όπως πολύ σωστά είπες δεν αφορούσε και ιδιαίτερα την Ευρώπη ένας ύμνος στον Σωκράτη, όπως φάνηκε και ότι δεν αφορούσε ιδιαίτερα την Ευρώπη και ένας επικός ύμνος στον Τζενκις Χαν (παρόλη την πολύ θεαματική εμφάνιση και το ότι εκπροσωπούσε την μεγάλη και μέχρι τότε χωρίς νίκη Δυτική Γερμανία κατετάγη τελικά 4ο). Απεναντίας το μήνυμα περί ειρήνης από το Ισραή φάνηκε πιο γοητευτικό, όπως πολύ ορθά είπες. Σε κάθε περίπτωση πάντως ο Σωκράτης θα μπορούσε να καταταγεί 5ος ή 6ος (η Ιρλανδία και το ΗΒ που κατετάγησαν πιο ψηλά ήταν σαφέστερα πολύ πιο μέτριες)
1980: Δεν θα πω πολλά εδώ, παρά μόνο 1: Σκάνδαλο μεγατόνων να πάει αυτή η γλυκια χαζομαρίτσα της ευνοούμενης Αννούλας από το UFO του Τουρνά. Εάν πήγαινε το UFO παίζει να χτυπούσε και 5αδα. Πολύ εύστοχη η παρατήρηση για τους Επίκουρους με το μαλλί αφάνα που έψαχναν τα βήματα σε ένα τραγούδι που το γεγονός ότι σταματούσε και ξεκινούσε δεν βοηθούσε καθόλου τους ερμηνευτές (ούτε και την Αννούλα βέβαια).
1981: Αν και το Φεγγάρι καλοκαιρινό ήταν μια μάλλον παλιομοδίτικη (αν και σωστά δομημένη ως σύνθεση) μπαλάντα ακόμα και για τα δεδομένα του 1981, ο Γιάννης Δημητράς το ερμήνευσε με άκρως χαρισματικό τρόπο και το έφερε στη 10αδα. Θα διαφωνήσω μαζί σου για τη Σοφία Χόνδρα. Θεωρώ πως με το look μικρής αθώς πριγκίπισσας που είχε μάλλον έδινε εξτρα credits στο κομμάτι και γενικά το όλο αποτέλεσμα επί σκηνής μου βγάζει ακόμα και τώρα κάτι πολύ ρομαντικό. Και όλα αυτά μάλιστα σε μια χρονιά με πολύ υψηλό επίπεδο συμμετοχών
1983: Εάν το Φεγγάρι καλοκαιρινό ήταν εν τέλει μια σωστά δομημένη σύνθεση, το ακριβώς αντίθετο μου βγάζει το Μου λες. Σύνθεση που πιστεύω πως φτιάχτηκε στο πόδι και στίχοι ερασιτεχνικοί ερμηνευμένο από την άπειρη Κρίστη, και ένα αποτέλεσμα όπως πολύ σωστά είπες γλυκερό και καθόλου memorable για κάποιον που άκουγε τα κομμάτια εκείνο το βράδυ πρώτη φορά, Και η 14η θέση με το σκανδαλώδες 12αρι της Ισπανίας λόγω ομοίου “σοσιαλιστικού βίου” πολύ ήταν (πάντως το ταγάρι και το αμπέχονο ήταν μάλλον διεθνώς σε φόρμα εκείνα τα χρόνια αν κρίνω και από την εμφάνιση της νικήτριας Nicole το 1982).
1985: Εδώ θεωρώ ότι αδικηθήκαμε!!! Οσο τρακ κι αν είχε ο Τάκης Μπινιάρης, όσο περίεργα βραχνή και να ακουγόταν η φωνή του, το Μοιάζουμε ήταν μια πολύ όμορφη μπαλάντα και σίγουρα άξιζε κάτι παραπάνω από τη 16η θέση. Και θεωρώ ότι εκείνη τη χρονιά πολλά όμορφα τραγούδια ειδικά από τη νότια Ευρώπη (π.χ. Ισπανία, Πορτογαλία, Ελλάδα) θάφτηκαν αδικαιολόγητα.
1987: Ακρως χιλιοακουσμένο ροκ-εν-ρολ κομμάτι για τους Ευρωπαίους που ίσως εν τέλει και να είχαν “μπουχτίσει” με όλα αυτού του τύπου τα κομμάτι που είχαν μάλιστα πάρει ακόμα και πρωτιές (π.χ Νορβηγία 1985) και γενικά καλές θέσεις (π.χ Σουηδία 85, Δανία 86, Γιουγκοσλαβία 83, ουκ ολίγα γενικά τα παραδείγματα). Ευτυχώς να λες που έμοιαζαν με τους Wham και ήταν γενικά όμορφοι και καταφέραμε οριακά να μπούμε 10αδα
1988: Εάν το παρουσιάζαμε ως αυθεντικό joke entry και με ένα στήσιμο ένοχης απόλαυσης μπορεί και να πηγαίναμε καλά!!! Αλλά αυτά για την ΕΡΤ της σοβαροφάνειας του 80 ήταν ψιλά γράμματα. Τραγικό στήσιμο σε ένα ούτως ή άλλως κακό τραγούδι
1989: Και το Δικό σου Αστέρι το λες σωστά δομημένη μπαλάντα. Η ατυχία του τραγουδιού αυτού ήταν ότι έπεσε σε μια χρονιά με πολλές δυνατές μπαλάντες, οπότε κάπου δικαιολογημένα “χάθηκε”. Κρίμα για τη Μαριάννα που είχε τόσο όμορφη παρουσία. Το ακόμα χειρότερο ήταν ότι οι τόσες μπαλάντες οδήγησαν εκείνη τη χρονιά στα μέτρια ρυθμικά τραγουδάκια της Γιουγκοσλαβίας και της Δανίας να πάνε πολύ ψηλά.
1990: Εντελώς ερασιτεχνικό τραγούδι και εμφάνιση, προσυπογράφω σε όλα όσα λες με μία εξαίρεση: τον έγχρωμο χορωδό ο οποίος είχε φωνάρα και νομίζω ότι μάλλον έκανε ότι μπορούσε για να βοηθήσει την κατάσταση
1991: Θέλαμε και τα πάθαμε: Επηρμένες δηλώσεις και στάση (ειδικά από τον Αντρέα Μικρούτσικο που νόμιζε ότι έκανε reality), βαριά μακιγιαρισμένη η Σοφία επί σκηνής και με ελαφρό τρακ στην αρχή του τραγουδιού, και ένας Αντρέας να πηγαίνει μπρος πίσω όπως σωστά είπες. ΝΑΙ Ο ΙΤΑΛΟΣ ΣΑΞΟΦΩΝΙΣΤΑΣ ΗΤΑΝ ΑΠΛΑ ΤΟ ΚΕΡΑΣΑΚΙ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΤΑ, Κρίμα για μία από τις καλύτερες ελληνικές συμμετοχές ever (Πάντως οι τζαζ αυτοσχεδιασμοί δεν ήταν κακοί κατά τη γνώμη μου)
1992: Ολα ήταν όπως έπρεπε, και εάν μάλιστα η ΕΡΤ δεν άφηνε κάποια πράγματα ολίγον στην τύχη τους (διαχρονικά το κάνει) νομίζω πως θα μπορούσε να ήμασταν 3αδα (πάντως ήταν δύσκολο αντικειμενικά να ξεπεράσουμε σε βαθμούς την Ιρλανδία του Τζόννυ ή την ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ Ιταλία της Μία Μαρτίνι).
1993: Επιβεβαίωση του κανόνα ότι και η μετριότητα θέλει τον τρόπο της. Και εάν το 1988 με τον Κλοουν δεν το καταλάβαίναμε, κάτι φάνηκε να καταλάβαμε το 1993. Όταν δεν έχεις αντικειμενικά καλό τραγούδι, το παλεύεις με τη σκηνική παρουσία, παρουσιάζοντας κάτι απόλυτα ταιριαστό με το ύφος του τραγουδιού. Και η Καιτούλα -αλλά και όλο το team τότε- το έκανε αυτό με τον καλύτερο τρόπο. Δικαιωματική 10αδα, αλλά για κάτι παραπάνω εννοείται ότι δεν ήμασταν.
1994: Δυστυχώς τον παραπάνω κανόνα του 93 δεν τον επιβεβαιώσαμε το 94, παρουσιάζοντας τις φωνητικατζούδες με τις ζαρτιέρες μπροστά μπροστά σε ένα τραγούδι που ήταν ακόμα χειρότερο από το Ελλάδα χώρα του φωτος (Το Ντίρι ντίρι για μένα είναι η χειρότερή μου ελληνική συμμετοχή). Απορώ πως κατάφερε και μάζεψε έστω και 44 βαθμούς. Κρίμα για τον Μπίγαλη που δεν τον άφησαν να συμμετάσχει με το τραγούδι που ήθελε τότε.
1995: Αν και δεν ήταν κακό τραγούδι, από την αρχή μου έβγαζε απίστευτη εσωστρέφεια. Την ίδια ακριβώς εσωστρέφεια μου έβγαλε και πέρσι η Τερζή. Και η εσωστρέφεια τόσο σαν σύνθεση όσο και σαν ύφος δεν είναι καλός οιωνός. Στα μείον και η Ελίνα Κωνσταντοπούλου που θεωρώ ότι ήταν μια πολύ αδύναμη φωνητικά τραγουδίστρια για ένα τέτοιο τραγούδι (πόσο διαφορετικό θα ήταν το αποτέλεσμα εάν το τραγουδούσε μια φωνή σαν της Κλεοπάτρας)
1996: Το πλέον απαράδεκτο στήσιμο που είχε συμμετοχή μας επί σκηνής! Και μια Μαριάννα στατική παγοκολώνα
1997: Και εδώ πληρώσαμε ολίγον την έπαρση του να το παρουσιάσουμε live μουσικά ενώ μπορούσαν τα όργανα να είναι playback. Κρίμα γιατί ήταν όμορφο εθνικ τραγούδι. Στα μειον τα τονικά λάθη της Μαριάννας (παίζει να οφείλονταν και στα live όργανα) αλλά και η βαριά τουαλέτα (δεν έβλεπε τί φορούσε η Σεμπνέμ Πακέρ για την Τουρκία για να μαθαίνει?)
1998: Τραγούδι γραμμένο το 1977 από εναν άνθρωπο που έχρηζε ψυχιατρικής παρακολούθησης να συμμμετέχει το 1998!!!! Δεν σχολιάζω άλλο!
Εντυπωσιακά εύστοχα σχόλια. Τα είπες καλύτερα από εμένα!!!
Το ότι έγραψες για όλες τις συμμετοχές μας και κάτι αρνητικό (και εστίαζες σε αυτό) δεν σημαίνει ότι η άποψή σου είναι αντικειμενική ή “αιρετική” (όπως μας λες πιο πάνω), αλλά εμπαθέστατη (τουλάχιστον)…
Για να ξέρουμε τι λέμε δηλαδή.
Ακόμα και για την συμμετοχή μας το 1976 βρήκες ένα σωρό αρνητικά να πεις, για μια από τις καλύτερες φωνές τις χώρας μας. Δεν μου κάνει έκπληξη ότι ξέχασες(;) να αναφέρεις ότι η Μαρίζα Κωχ όχι απλά είχε δεχθεί απειλές για την ζωή της, αλλά υπέγραψε ότι με δική της ευθύνη (για την ζωή της) βγαίνει στη σκηνή, αλλιώς ΔΕΝ θα της ΕΠΕΤΡΕΠΑΝ να ερμηνεύσει το τραγούδι της!
Πότε έχει ξαναγίνει κάτι τέτοιο στον διαγωνισμό; Τόσο ασήμαντο γεγονός είναι για σενα τον “αντικειμενικό”;;;
Αντι να σχολιάζεις για το σθένος της και τα ακριβή γεγονότα τη χρονιά εκείνη (και όχι μόνο…), μας λες ότι δεν τραγούδησε καλά σε κάποιο σημείο του τραγουδιού(υπο το φόβο των απειλών), για την μουστάκα του λαγουτάρη, κι ότι έπρεπε να ακυρωθεί το τραγούδι από τον διαγωνισμό επειδή είχε πολιτικό μήνυμα (πληροφοριακά κύριε “αντικειμενικέ” ΔΕΝ υπήρχε τότε ο όρος για πολιτικά μηνυματα μέσα στους στίχους τραγουδιού, άρα άτοπο το σχόλιο σου ότι έπρεπε να αποκλειστούμε για αυτό), επειδή βασίστηκε σε ένα παραδοσιακό μοιρολόι (επίσης ότι έχει επιρροές ένα τραγούδι από ένα άλλο ΔΕΝ είναι αιτία αποκλεισμού, μπορεί να πέφτεις απ’ τα σύννεφα αλλα έχει ξαναγίνει πολλάκις αυτό) και ότι ευτυχώς που βρέθηκαν οι Γάλλοι να μας σώσουν…!
Συγνώμη αλλά αυτό το άρθρο είναι ο ορισμός του κόμπλεξ και της κακίας!
Προφανώς σε ΚΑΘΕ συμμετοχή υπάρχει και ένα “αγκάθι” (μικρό ή μεγάλο). Αυτό όμως δεν σου δίνει νομίζω το δικαίωμα να αναδεικνύεις και να τονίζεις αυτά και να θαβεις πραγματικά γεγονότα, ώστε να βγάζεις συμπεράσματα τύπου “καλά να πάθουμε” ή ότι “μας άξιζαν τα άσχημα αποτελέσματα”, κ.τ.λ…
Για του λόγου του αληθές, ακόμα κι όταν πήραμε καλές θέσεις εσύ συνεχίζεις να τονίζεις τα όποια αρνητικά υπήρχαν στην εκάστοτε συμμετοχή μας… Με την “λογική” σου είτε πηγαίνουμε καλά στον διαγωνισμό, είτε όχι, η Ελλάδα έχει ΠΑΝΤΑ κάτι αρνητικό να παρουσιάσει ή κάνει επι σκηνής και όχι μόνο…
Δεν γίνεται φίλε μου όταν δεν πάμε καλά να φταίνε τα αρνητικά κι όταν πάμε καλά πάλι να υπάρχουν αρνητικά. Δηλαδή είτε αρέσει στους Ευρωπαίους μια συμμετοχή μας, είτε όχι, εμείς Πάντα κάνουμε λάθη…
Μπράβο! Συνέχισε! 🙂 🙂
Αφού θεωρείς ότι είναι γόνιμο να τονίζεις τα αρνητικά σε ΚΑΘΕ συμμετοχή μας, φρόντισε τουλάχιστον να λες και τα πραγματικά γεγονότα και κυρίως πράγματα τα οποία ισχύουν!
Από τα λάθη μας μαθαίνουμε, αυτό είναι κανόνας. Όσον αφορά στη Μαρίζα Κωχ προφανώς δεν γνωρίζεις ότι εγώ είμαι αυτός που, πριν από πολλά χρόνια, πήρε την περίφημη συνέντευξη, στην οποία αποκάλυψε όλα αυτά που γράφεις και πως κάποιες χώρες ζήτησαν την ακύρωση της Ελλάδας. Δεν έκανα αναπαραγωγή εδώ, διότι τα έχω καταγράψει αναλυτικά σε άρθρο με τίτλο: “Παρασκήνια 1976: Απειλές κατά της ζωής της Μαρίζας Κώχ” (13/08/2016), το οποίο προφανώς δεν έχεις υπόψη σου. Το ίδιο έχω κάνει για κάθε συμμετοχή, όπου εκθέτω γνωστά και άγνωστα περιστατικά, μετά από έρευνα. Δεν είπα ποτέ ότι διεκδικώ το βραβείο της αντικειμενικότητας. Προσπαθώ να ανιχνεύσω τι μπορεί να έφταιξε, διότι στην Ελλάδα μας κατατρύχει το σύνδρομο ότι στέλνουμε τα αριστουργήματα, αλλά δεν μας ψηφίζουν και μας αδικούν (ή κάνω λάθος;). Από εκεί και πέρα ειλικρινά δεν καταλαβαίνω την επιθετικότητά σου, εκτός αν ανήκεις κι εσύ σε αυτούς που ανέφερα παραπάνω. Κάνε ένα κόπο να διαβάσεις τα άρθρα με τίτλο “Παρασκήνια” κι αν δεν σε καλύπτουν, έλα να με βρίσεις ξανά.
Τα πράγματα είναι απλά.
Όταν λες ότι θα μπορούσε να ακυρωθεί ένα τραγούδι, ενω ξέρεις (κι ίσως καλύτερα απο μενα) ότι κάτι τέτοιο δεν μπορούσε να γίνει, γιατί δεν υπήρχε κανένας λόγος επι της ουσίας, αλλά και επι των τότε κανονισμών, τότε με κάνει να αμφιβάλω για τις προθέσεις του άρθρου σου. Εις γνώσης σου με λίγα λόγια λες ανυπόστατα πράγματα.
Επίσης…
Αν ήθελες να κάνεις ένα άρθρο ώστε να ανιχνεύσεις τι έφταιξε (όπως λες) τις χρονιές που δεν πήγαμε καλά, δεν θα έβαζες στο συγκεκριμένο άρθρο ΚΑΙ τα τραγούδια που πήγαμε καλά γράφοντας και τονίζοντας επίσης τα όποια αρνητικά υπήρχαν. Άρα δεν είναι άρθρο για την ανίχνευση των προβλημάτων τα έτη που δεν πήγαμε καλά όπως μου λες.
Τέλος…
Προφανώς και πολλοί έχουν το σύνδρομο της ανωτερότητας, όσον αφορά τα τραγούδια και γενικά τις συμμετοχές που στέλνει η χώρα μας στον διαγωνισμό, αλλά υπάρχουν και αυτοί που έχουν το σύνδρομο κατωτερότητας (δηλαδή “κόμπλεξ”), όπου ό,τι και να στείλουμε και καλό να είναι και να έχει αποδοχή, αυτοί θα βρουν, θα εστιάσουν και θα τονίσουν τα όποια αρνητικά θεωρούν πως υπάρχουν. Κάτι που εισέπραξα από το άρθρο σου.
Είτε πήγαμε καλά, είτε όχι, αναφέρεσαι συνεχώς στα αρνητικά… Άρα νομίζω ότι το επιθετικό ύφος του προηγούμενου σχολιου μου, έχει κάποια βάση!
Δεν θα πω κάτι άλλο εκτός του ότι είμαι σίγουρος πως και στο επόμενο μέρος του αφιερώματος σου θα κυριαρχούν τα όποια αρνητικά υπήρχαν, (ακόμα και όπως λες στο τέλος του άρθρου), που ήταν η χρυσή δεκαετία της Ελλάδας στον διαγωνισμό.
Είμαι περίεργος να δω πόσο “χρυσή” ήταν για σένα.
Υ.Γ.
Προφανώς και δεν μηδένισα ούτε απαξίωσα ΟΛΑ τα άρθρα σου για να μου λες να τα διαβάσω πρώτα κι ύστερα αν δεν με καλύπτουν, να έρθω να σε βρίσω ξανά. Το ότι έκανες (κατα τη γνώμη μου) ένα άρθρο που προτεραιότητα είχε τα αρνητικά σε κάθε συμμετοχή (καλή, κακή, μέτρια,) αυτό ναι με θύμωσε και το είπα. Όπως αντίστοιχα σου έχω πει μπράβο σε αφιερώματα σου, που τα βρήκα ενδιαφέροντα και κατατοπιστικά.
Ήμουν σαφέστατος.
Μιλούσα για το συγκεκριμένο αφιέρωμα σου και μόνο. Αν θες να το γενικεύσεις επειδή ίσως σε έφερα σε δύσκολη θέση, αυτό είναι καθαρά δικό σου θέμα.
Συμφωνώ απολύτος!! Διάχυτος κομπλεξισμός, ξερολίαση, πραγματικά ανάξιο σχολιασμού άρθρο.. το είδα απλώςσαν μια ιστορική αναδρομή και τίποτε παραπάνω..
ειναι ντροπη καποιοι χρακτηρισμοι . λετε οτι σας αρεσει η eurovision αλλα δεν μπορειτε να την ευχαριστηθειτε βλεποντας την απλα . γιατι εχετε πνιγει απο τα στοιχηματα και την τελικη καταταξη . ποιος σας εχρισε εσας ειδικους δηλαδη ? γι αυτο εχω σιχαθει τα δικα σας σαιτ που μονη χολη και δηλητηριο χυνετε . εχετε την ιδια ευθυνη με την ebu για την καταντια του διαγωνιμου , γιατι ως φανς οπως θελετε να λεγεστε , αποφασιζετε ποια συμμετοχη θα στηριξετε ακομη και οταν ειναι προσβληικη και προκλητικη .
Πως γίνεται σε ΚΑΘΕ συμμετοχή φίλτατε να βρίσκεις ΜΟΝΟ αρνητικά;;Αυτό δεν ονομάζεται υποκειμενική άποψη αλλά κακια και κομπλεξισμός!
Προφανώς και δεν αδικείται κάθε συμμετοχή μας αλλά δε γίνεται να βρίσκεις μόνο αρνητικά…πραγματικά έχω ενδιαφερον να δω τι θα γράψεις για τις επόμενες και για τη νικητήρια μας
Επίσης αυτές οι συνομοσιωλογιες που βρίσκεις σε κάθε μας συμμετοχή όπως και για το «στημένο» βραβείο που είμαι σίγουρος πως θα γράψεις για το 2005 είναι τουλάχιστον αστεια!
1. Από τη στιγμή που το κείμενο αυτό είναι απόρροια προσωπικής άποψης, σκέψης & ανάλυσης δεν έπρεπε καν να δημοσιευθεί ως άρθρο στην επίσημη ιστοσελίδα του Infe Greece. Η θέση του είναι σε κάποιο προσωπικό blog.
2. Συγκεκριμένα ο συγγραφέας δεν κάνει ανάλυση αλλά εφευρίσκει επιχειρήματα για να δικαιολογήσει μια κακή θέση, τα οποία πολλές φορές είναι αστεία.
3. Υπάρχουν ανακρίβειες στο κείμενο.
Δύο ερωτήσεις προς όλους τους σχολιαστές, των οποίων η άποψη είναι καθόλα σεβαστή: 1) τα καλά που γράφω για κάθε συμμετοχή δεν τα βλέπετε; 2) εάν ήταν όλα υπέροχα και καταπληκτικά, τότε γιατί είχαμε τόσες μέτριες και κακές θέσεις; Κάτι έφταιγε.
Μια ανάλυσή έκανε ο άνθρωπος για το τι μπορεί να μην πήγε καλά σε κάποιες συμμετοχές κ πεσατε να τον φάτε τον άνθρωπο. Έλεος μερικοί κατά τα άλλα eurofans!!! (Εάν είστε πραγματικά). Πολύ εύστοχη (ίσως σε μερικά σημεία ακόμα πιο εύστοχη κ από του αρθρογράφου) βρήκα κ την ανάλυση του Θάνου στο πρώτο σχόλιο
Σε ευχαριστώ πολύ. Μου κάνει εντύπωση όλη αυτή η επιθετικότητα. Πριν από δύο χρόνια που είχα δημοσιεύσει αυτές τις κριτικές για πρώτη φορά, δεν είχα αντιμετωπίσει τόσο αρνητισμό…
Πριν 2 χρόνια δεν έμπαινε ούτε μύγα εδώ μέσα.
Για να σου απαντήσω στις 2 παραπάνω ερωτήσεις σου:
1. Τα θετικά που λες ότι γράφεις είναι πχ το “φωνάρα αλλά με κιτς εμφάνιση”;
2. Κανείς δεν είπε ότι ήταν τα πάντα σε όλες μας τις συμμετοχές καταπληκτικά, αλλά να σου φταίει πχ το μαλλί της Βόσσου για την 13η θέση είναι εκτός σχολιασμού. Δεν προσπαθείς να κάνεις ανάλυση για το τι μπορεί να έφταιξε, αλλά όπως πρωτοείπα, εφευρίσκεις επιχειρήματα για να δικαιολογήσεις γεγονότα.
Τέλος, το γεγονός ότι το σόλο με το σαξόφωνο στην “Ανοιξη” βαφτίστηκε τζαζ αυτοσχεδιασμός πάει να με στείλει αδιάβαστο.
Ε όχι και δεν έμπαινε μύγα. Τα συγκεκριμένα άρθρα είχαν κάνει πάρα πολλά hits, τα τριπλάσια από ό, τι τώρα. O τζαζ αυτοσχεδιασμός δεν είναι το σόλο με το σαξόφωνο, αλλά τα “παρα παβι πα…” (μου το είπε μουσικός-ούτε εγώ το ήξερα). Ο καθένας μπορεί να συμφωνεί ή όχι με τα επιχειρήματα (απλές παρατηρήσεις θα τις έλεγα περισσότερο). Εξάλλου, διευκρίνισα ότι είναι η γνώμη μου και τίποτα περισσότερο. Μπορεί ένας μουσικός ή τραγουδιστής να επισημάνει πράγματα που εμείς ούτε φανταζόμαστε.
Μπορεί να ισχυρίζεσαι ότι τα συγκεκριμένα άρθρα έκαναν πάρα πολλά hits, εγώ όμως αυτό που βλέπω είναι πως μόνο ένα άτομο μπήκε στον κόπο να σχολιάσει τότε, & κάνει τώρα copy paste τα ίδια “εντυπωσιακά εύστοχα σχόλια”.
Για το τελευταίο σκέλος υπάρχει η απάντηση της ίδιας της τραγουδίστριας.
Kαλά τώρα, όλα αυτά θα μπορούσαν να γραφούν για τις συμμετοχές οποιασδήποτε χώρας. Κι από πότε μια καλή θέση θεωρείται αποτυχία, δηλαδή μόνο η πρωτιά σημαίνει επιτυχία;
Με ορισμένα συμφωνώ, όπως ότι το «Παναγιά μου» ήταν εντελώς εκτός κλίματος για τον διαγωνισμό της δεκαετίας του ’70 που επικεντρωνόταν αποκλειστικά σε ελαφρά ποπ ακούσματα. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι τραγουδάρα που έχει μείνει στα χρονικά του διαγωνισμού και όχι μόνο για τους έλληνες φαν (για ρίξτε μια ματιά στο YouTube). Tον διαγωνισμό του 1979 τον ξανάκουσα πρόσφατα και προσωπικά κατέταξα τον «Σωκράτη» δεύτερο μετά το «Hallelujah». Ναι τόσο καλό ήταν. Το ότι την Ευρώπη «δεν την ενδιαφέρει ο Σωκράτης» δεν το θεωρώ καν επιχείρημα, απλώς γράφουμε κάτι για να το γράψουμε. Σίγουρα ήταν ανώτερο από τα τραγούδια της Ισπανίας και της Γαλλίας που χτύπησαν τριάδα (φωνάρα η Αnne Marie David αλλά πόσο μελό άσμα και η Betty είχε πιασάρικο τραγούδι αλλά γιατί τάχα αφορούσε την Ευρώπη η χορωδία με τα εκνευριστικά πιτσιρίκια;). Για να μην μιλήσω καν για τις αθλιότητες της Ιρλανδίας και του Ηνωμένου Βασιλείου που είχαν όμως το προνόμιο της γλώσσας…
Γενικώς δεν θεωρώ πως το ερώτημα αν η Ελλάδα αδικήθηκε με τις συμμετοχές της είναι το σωστό ερώτημα. Οι τρεις περιφερειακές χώρες της Eurovision πολιτισμικά και γλωσσικά μέχρι τη δεκαετία του ’90 ήταν η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Φινλανδία. Καμία τους δεν πήγαινε ιδιαίτερα καλά ακόμα και όταν έστελναν καλά τραγούδια. Και ακόμα χειρότερα ήταν τα πράγματα μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’90 για την κατ’εξοχήν «ανάδελφη» χώρα του διαγωνισμού που ήταν η Τουρκία (ακόμα και τις σπάνιες φορές που έστελνε κάτι καλό). Προφανώς δεν στέλναμε συχνά πολύ καλά τραγούδια εκείνη την περίοδο (πέρα από κάποιες εξαιρέσεις, κυρίως τη δεκαετία του ’70). Όμως καλό είναι να αναγνωρίσουμε ότι η Ελλάδα όπως και οι υπόλοιπες χώρες που προανέφερα ήταν εκτός των γλωσσικών και πολιτισμικών μπλοκ που κυριαρχούσαν στη Eurovision εκείνη την περίοδο και αυτό έβαζε ταβάνι ακόμα και στις πιο δυνατές συμμετοχές τους. Βεβαίως στη δεκαετία του 2000 με το televoting τα πράγματα άλλαξαν άρδην για την Ελλάδα και την Τουρκία αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο…
Σκεφτείτε να μην σας έλεγε ότι λέει απλά τη γνώμη του ο άνθρωπος τι θα γράφατε. Φασιστάρες! Με όποια γνώμη δεν συμφωνούμε πρέπει να μην τη γράφουμε για να είστε εσείς ευχαριστημένοι. Και εμπαθής να είναι στο κάτω-κάτω, ΓΝΩΜΗ του!
Κύριε Μαντζίλα, καλά κάνετε και αναλύετε τι μπορεί να έφταιξε. Προσωπικά βρίσκω κάπως απλοϊκές τις εξηγήσεις σας (χιλιάδες παράγοντες μπορεί να συνετέλεσαν στην αποτυχία των παρελθοντικών ελληνικών τραγουδιών τους οποίους δεν μπορούμε να τους γνωρίζουμε) αλλά συμφωνώ απολύτως μαζί σας ότι η Ελλάδα δεν έχει αδικηθεί πάρα μόνο μία φορά κατά τη γνώμη μου. Αυτή η φορά ήταν το ’91 με την Άνοιξη. Είδα τον διαγωνισμό σχετικά πρόσφατα στο internet μετά από αρκετά χρόνια και δε νομίζω ότι βρήκα ωραιότερη ερμηνεία εκείνη τη βραδιά από της Σοφίας Βόσσου (παρά τις αλλαζονικές δηλώσεις, παρά την μαύρη εσθήτα, παρά τα μπρος πίσω στη σκηνή, παρά το σαξόφωνο…παρά…παρά…). Ακόμα και η Dulce Pontes η οποία πλέον έχει εξελιχθεί σε μεγάλη καλλιτέχνιδα, ήταν ακόμα άγουρη και ελαφρώς τρακαρισμένη. Κάτι άσχετο: γιατί ορισμένοι eurofans εκνευρίζεστε τόσο πολύ, δε μπορώ να το καταλάβω. Στο κάτω κάτω ένας διαγωνισμός της πλάκας είναι τον οποίο αγαπάμε γιατί μας φέρνει κοντά σε άλλους λαούς και μας ελαφραίνει τη ζωή. Προς τι τόσο πάθος λες και κρίνεται το μέλλον της Ανατολικής Ρωμυλίας;
Για την Άνοιξη δεν συμφωνώ, έστω κι αν πιστεύω πως άξιζε μια θέση στη δεκάδα. Θεωρώ πως ό,τι και να λέμε το τραγούδι ήταν αρκετά «εσωτερικής κατανάλωσης» και σίγουρα δεν βοήθησαν οι φωνητικοί αυτοσχεδιασμοί, η εμμονή του Μικρούτσικου να τον δείξει η κάμερα ή ότι η Βόσσου ήταν ντυμένη σαν νυχτερίδα. Η Dulce Pontes με αυτό το τραγούδι (καθόλου «εσωτερικής κατανάλωσης» και εντελώς προσαρμοσμένο στα δεδομένα της Eurovision) έπρεπε σίγουρα να είναι στην τριάδα και όχι ένατη, όπως αποδείχτηκε από την καριέρα που έχει κάνει. Αλλά όπως είπα οι συμμετοχές των συγκεκριμένων χωρών είχαν ταβάνι μέχρι το οποίο μπορούσαν να φτάσουν εκείνη την εποχή.
Σεβαστόν.
Συμφωνώ με τη στάση σας. Ούτε εγώ καταλαβαίνω αυτόν τον εκνευρισμό, λες και κρίνεται το image της Ελλάδας από τις απόψεις ενός γιούροφαν, Οι παράγοντες είναι πάρα πολλοί, από γεωπολιτικά παιχνίδια και συμμαχίες της στιγμής, το κατά πόσον ένας ραδιοτηλεοπτικός φορέας ήθελε και μπορούσε να στηρίξει τις συμμετοχές του, από πολιτικές βουλήσεις, μέχρι συμφωνίες που γίνονταν κάτω από το τραπέζι (δεν τα λέω εγώ, έχουν καταγραφεί σε ντοκιμαντέρ για τη Γιουροβίζιον), όταν τα θίγουμε όμως κάποιοι μας κατηγορούν για συνωμοσιολογία. Επίσης παίζουν ρόλο η ερμηνεία, οι στίχοι, η σκηνική παρουσία και άλλα: οι ειδικοί παρατηρούν πράγματα που εμείς οι απλοί φαν δεν βλέπουμε ή δεν ακούμε, όπως εκείνοι. Τέλος πάντων.
Δεν υπάρχουν πάντα αρνητικά τις φορές που δεν πήγαμε καλά, ούτε όταν πήγαμε καλά σημαίνει ότι στείλαμε τις τραγουδάρες, τις φωνάρες και όλα ήταν τέλεια.
1974: Ένα τραγούδι εσωτερικής κατανάλωσης και αν, που αδικεί την Μαρινέλλα. Ούτε την φωνάρα της Μαρινέλλας αναδείκνυε ούτε το μπρίο της που μπορεί να γεμίσει μια σκηνή από μόνο του, ούτε τίποτα. Το θυμόμαστε με νοσταλγία ως η πρώτη ελληνική συμμετοχή αλλά δεν ήταν για κάτι παραπάνω σε θέσεις.
1976: Τιμή για τον διαγωνισμό και για εμάς να μας εκπροσωπήσει μια τέτοια καλλιτέχνης, με ένα τέτοιο τραγούδι. Δεν με ενδιαφέρει η θέση, έτσι κι αλλιώς δεν απευθυνόταν στο κλασικό γιουροβιζιονικό κοινό, δεν νομίζω να πήγαμε εκείνη την χρονιά με βλέψεις νίκης αλλά περισσότερο ως συμμετοχή statement. Από τις αγαπημένες μου ever.
1977: Έξυπνη συμμετοχή. Τίποτα το ελληνοπρεπές και έθνικ, εύκολοι πιασάρικοι στίχοι στο ρεφραίν, εύπεπτη μουσική, λογικό να ψηφιστεί από όλες τις χώρες πλην της Ιρλανδίας. 16/17 μας ψήφισαν. Μια χαρά η 5η θέση
1978: Άλλη μια συμμετοχή χωρίς ελληνικά έθνικ στοιχεία που πήγε πολύ καλά. Φωνάρα και τυπάρα η Τσανακλίδου και ένα τραγούδι για τον παγκόσμιο Τσάρλι Τσάπλιν οπότε γιατί όχι από την Ελλάδα. Αν ήταν στα αγγλικά ίσως πήγαινε και καλύτερα.
1979: Φεστιβαλικό, πομπώδες, υπερβολικοί στίχοι και ενδυμασία και τραχιά η φωνή της Ελπίδας. Λάιβ με το στήσιμο έχανε κάπως. Συμφωνώ ότι ένα τραγούδι ύμνο στον Σωκράτη δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να συγκινήσει τους Ευρωπαίους στην Γιουροβίζιον. Εμένα μου βγάζει παραπάνω ελληνικοπρεπές στιχουργικά.
1980: Σαχλοί στίχοι, απλοϊκή μελωδία, αδιάφορη χορογραφία. Δεν καταλαβαίνω γιατί τις περισσότερες φορές γνωστοί καλλιτέχνες, με μεγάλες καριέρες, μας εκπροσώπησαν με τραγούδια πολύ κατώτερα της δισκογραφίας τους. Έστω και μέχρι το 1980 η Βίσση είχε πει καλύτερα τραγούδια από αυτό που αναδείκνυαν έστω την φωνή της.
1981: Λατρεμένη συμμετοχή. Όμορφο τραγούδι, όμορφα παρουσιασμένο, σου μετέδιδε το συναίσθημα, τίποτα το ελληνικό και έθνικ, θα μπορούσε να πάει και καλύτερα από την 8η θέση, αν ήταν στα αγγλικά πιστεύω θα το κατάφερνε. Επίσης αν η Κύπρος έδινε τότε κάτι παραπάνω από το 6αρι θα ήταν 7ο αφού είχε μόνο ένα βαθμό διαφορά από το Ισραήλ. Δεν έχω κάτι αρνητικό να πω γι αυτή την συμμετοχή.
1983: Άχρωμη συμμετοχή σε όλα της. Πολύ φλατ τραγούδι, θαμπή ερμηνεύτρια, γενικά αδιάφορο.
1985: Άλλη μία λατρεμένη συμμετοχή. Εξαιρετικός Μπινιάρης, τραγούδι που αγαπώ πολύ, είχε τρακ αλλά εγώ το βρίσκω γλυκό και γοητευτικό που ταίριαζε με τον συναισθηματισμό των στίχων και τον έκανε να φαίνεται εύθραυστος. Βγήκε 16/19. Αν με ρωτάτε άξιζε για πολύ παραπάνω. Δεν έχω να πω κακό λόγο.
1987: Μοντέρνο, ευρωπαϊκό, ραδιοφωνικό και καλά παρουσιασμένο. Δεν τρελαίνομαι αλλά θεωρώ αν ήταν εξ ολοκλήρου στα αγγλικά και εκπροσωπούσε μια άλλη χώρα θα τα πήγαινε καλύτερα.
1988: Καλά ερμηνευμένο γι’ αυτό που είναι το τραγούδι, πολύ κακά παρουσιασμένο για τα δικά μου γούστα και αισθητική και με τα “χα χα χα” να το κάνουν creepy ή στην καλύτερη γραφικό.
1989: Έβγαζε ένα class και μια αριστοκρατiκότητα η εμφάνιση της Μαριάννας της οποίας της φωνής όμως δεν είμαι φαν (γούστα είναι αυτά). Κάτι στην λάιβ ορχήστρα με χαλάει, λίγο αμήχανη η Μαριάννα, λίγο που και το τραγούδι δεν το βρίσκω και σούπερ, νομίζω μια χαρά η 9η θέση.
1990: Πολύ αδύναμα και βαρετά κουπλέ. Το ρεφραίν δεν είναι τόσο κακό χωρίς να είναι και τίποτα ουάου. Γενικά ένα πολύ μέτριο τραγούδι.
1991: Δεν γνωρίζω παρασκήνια δηλώσεων κτλ και κατά πόσο έπαιξαν ρόλο στην βαθμολογία. Η λάιβ ορχήστρα δεν αποδίδει την δυναμική της μελωδίας και της σύνθεσης που έχει η στούντιο βέρσιον. Το σαξόφωνο απλά το κατακρεουργεί. Το στυλιστικό της Βόσσου δεν με ενοχλεί εμένα. Ο Μικρούτσικος ναι. Ήταν και μια χρονιά με πάρα πολλά καλά τραγούδια. Βγήκε 13/22. Και? Από τα λίγα τραγούδια που έκαναν καριέρα από μόνα τους. Το ξέρουν οι πάντες και όχι απαραίτητα ως γιουροβιζιονική συμμετοχή. Παίζει ακόμα παντού. Κακή θέση αλλά επιτυχημένη συμμετοχή για μένα.
1992: Κομματάρα τι να λέμε. Εξαιρετική η Κλεοπάτρα που ερμηνεύει και σου μεταφέρει συναίσθημα. Πιασάρικη μελωδία. Ok τον Άγγλο, τον Ιρλανδό, τον Δανό, τον Γερμανό, τον κριτή του Λουξεμβούργου κ.α που δεν έδωσαν ούτε 1 βαθμό μπορώ να καταλάβω ότι δυσκολεύονταν να ταυτιστούν και τους έπεφτε κάπως βαρύ. Ήταν και δύσκολή χρονιά και φυσιολογικό η πρώτη 4αδα να είναι αυτή που ήταν με πιο γιουροβιζιονικές συμμετοχές εκτός της 4ης Ιταλίας που ήταν επίσης κομματάρα.
1993: Ό,τι πιο έθνικ σε μουσική και στίχους είχαμε στείλει ως τότε. Μεγάλο όνομα η Καίτη, λαμπερή και άνετη. Το τραγούδι περισσότερο για ελληνική κατανάλωση και κατώτερο από αυτά που έχει πει η Καίτη σ’ αυτό το είδος. Σκηνικά ό,τι έκανε η Καίτη μόνη της με την ομορφιά της. Έπιασε ταβάνι με την 9η θέση νομίζω. Δεν νομίζω ότι είχε βλέψεις για κάτι καλύτερο ως τραγούδι αυτή η συμμετοχή το 1993 που είχε πιο πιασάρικα τραγούδια και δυνατότερες συμμετοχές πιο κοντά στον μέσο Ευρωπαίο.
1994: Guilty pleasure εδώ. Κατανοώ όσους το θεωρούν χάλια αλλά εμένα μου αρέσει. Λατρεμένος Μπίγαλης ως παιδί των 90’ς που σαφώς έχει πει πολύ καλύτερα τραγούδια, μια πολύ πιασάρικη εισαγωγή, και ωραία ενορχήστρωση που σου φτιάχνει την διάθεση. Η Βικτώρια και η Χριστίνα απλά για να τις πιείς στο ποτήρι. Δεν φοράνε ζαρτιέρες αλλά ψηλές κάλτσες σαν άλλες Λολίτες ή πονηρές μαθήτριες. Σαφώς και δεν ήταν για κάτι πολύ παραπάνω αυτή η συμμετοχή αλλά εμένα μου αρέσει (και σε κάποιους ξένους αν κρίνω από τα σχόλια στο youtube). “Του πολέμου το παιδί” είναι κομματάρα.
1995: Βαλκανικό άκουσμα με έθνικ στοιχεία, πολιτικοποιημένοι στίχοι, μέτρια τραγουδίστρια για τις απαιτήσεις του κομματιού (καλή η Ελίνα αλλά για πιο ελαφρά κομμάτια και όχι αμανέδες). Τσίμπησε καλούς βαθμούς από Κύπρο, Ισραήλ, Κροατία, Μάλτα, Ισπανία και από βόρεις και ανατολικές το απόλυτο τίποτα. Λογικό.
1996: Πολύ πιασάρικη εισαγωγή. Όλα τα άλλα λάθος. Αδύναμη φωνητικά η Μαριάνα εδώ. Όμορφη και όμορfα ντυμένη πάντως. Το στήσιμο τραγικό. Το τραγούδι με καλύτερη φωνή και εντελώς άλλο στήσιμο μπορούσε να τα παέι καλά.
1997: Λατρεμένο κι αυτό. Υπέροχο. Εξαιρετική φωνητικά η Ζορμπά. Καλό και το στήσιμο (και εγώ θα άλλαζα φόρεμα). Το φολκλόρ δεν ήταν ξεπερασμένο το 1997. Εκείνη την χρονιά 2 έθνικ συμμετοχές ήταν τοπ 5 (Τουρκία, Κύπρος).
1998: Βαρετά κουπλέ και μια αδύναμη φωνή στις χαμηλές στα κουπλέ. Το ρεφραίν κάπως καλύτερο αλλά δεν ήταν και για παραπάνω πράγματα. Δεν είναι τόσο κακό πάντως.
Γενικώς παρατηρώ ότι καλύτερες θέσεις παίρναμε μέχρι το 1998
(συνέχεια σχολίου) με πιο ευρωπαικού τύπου ήχο από ότι με μπουζούκι και ότι ο περιορισμός στην Ελληνική γλώσσα περιόριζε κάπως τους βαθμούς. Πιστεύω ότι αρκετές από τις συμμετοχές μας αν ήταν στα αγγλικά θα είχαν λίγο καλύτερες θέσεις. Αναφέρομαι κυρίως σε αυτές που ήταν με ευρωπαικο ήχο.
Χαίρομαι που μπήκες στη διαδικασία να πεις δημόσια τη γνώμη σου. Δεν είναι κακό να ασκεί κανείς κριτική (το κάνουμε κάθε μέρα για το κάθε τι), ούτε οι συμμετοχές της Γιουροβίζιον είναι στο απυρόβλητο.
Δεν έχω διαβάσει το άρθρο αλλά από τα σχόλια βλέπω μια δυσαρέσκεια. Επειδή ό,τι και να λέμε δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι, εγώ πλέον δεν διαβάζω τα άρθρα του συγκεκριμένου καθώς έχω και εγώ παρατηρήσει ότι γράφει για όλα περισσότερα αρνητικά από θετικά. Είναι απλό, μην διαβάζετε και σχολιάζετε τα άρθρα του αν δεν σας αρέσουν.
ΥΓ. Γιατί άλλωστε, αναρωτιέμαι εγώ, να παρακολουθούμε έναν θεσμό αν δεν μας αρέσει;
Συμφωνώ και επαυξάνω. Σε όποιον δεν αρέσει ο τρόπος γραφής μου, ας μην διαβάζει αυτά τα άρθρα. Απέναντι στους 10-15 δυσαρεστημένους υπάρχουν άλλοι 300+ (αυτή τη στιγμή) που τους αρέσουν. Merci.
Καλο θα ηταν, χωρις παρεξηγηση και φιλικα παντα να βλεπουμε τα πραγματα απο την θετικη τους πλευρα, τουλαχιστον αυτο προσπαθω να κανω στην ζωη μου και οχι να επισημανουμε συνεχεια τα αρνητικα διοτι επηρεαζει τον τροπο με τον οποιο σκεφτομαστε και χειριζομαστε συγκεκριμενες καταστασεις! καλως ή κακως αυτη ειναι η πορεια της Ελλαδας στο διαγωνισμο και δεν προκειται να αλλαξει, με ασχημες αλλα και πολυ ομορφες στιγμες που θα τις θυμομαστε, αλλα και συμμετοχες οι οποιες δεν πηγαν οπως θελαμε αλλα θα τις θυμομαστε με αγαπη (πχ η φετινη)! Τετοια αρθρα μου αρεσει που δημοσιευονται γιατι ετσι λεμε και την δικη μας αποψη!
Του χρονου σιν μποι ας βαλουμε και λιγο ρισκο στην ζωη μας !Η χρηστο μαστορα ποιο στανταρακι!