Η Πορτογαλία, η Ελλάδα και οι νίκες της μοναδικής ευκαιρίας.
Καταρχάς σπεύδω να δηλώσω ότι το παρακάτω κείμενο δεν είναι δημοσιογραφικό και ότι απηχεί σκέψεις του γράφοντος και μόνον αυτού. Παρακολουθώ τη διαμάχη που έχει ξεσπάσει ανάμεσα στους φαν (κυρίως τους “ιταλόφιλους” και τους “πορτογαλόφιλους” αναφορικά με την αναπάντεχη νίκη της Πορτογαλίας, την ώρα που η Ιταλία διαφημιζόταν ως το απόλυτο και αδιαφιλονίκητο φαβορί, άποψη η οποία -τουλάχιστον εμένα- δεν με έπειθε, όχι απόλυτα τουλάχιστον.
Πράγματι το ιταλικό τραγούδι αποτελεί φαινόμενο με τα αλλεπάλληλα ρεκόρ που κατέρριψε (έχουμε γράψει αναλυτικά γι’ αυτά), νομίζω όμως ότι η υπερέκθεση και υπερπροβολή λειτούργησε τελικά αρνητικά. Μου θύμισε την περίπτωση της Gina G το 1996 (#1 στο Ηνωμένο Βασίλειο, με παρουσία στο Τοπ πολλών χωρών παγκοσμίως) που κατετάγη μόλις 8ο, όπως εξάλλου και οι Afro-dite το 2002, χρονιά κατά την οποία έψαχναν ποιος θα έρθει 2ος…
Κατά την ταπεινή μου γνώμη έχουμε να κάνουμε με ακόμα μια περίπτωση “νίκης της μοναδικής ευκαιρίας“. Τι εννοώ; Έχουμε δει κι άλλες φορές χώρες λόγω συνθηκών ή ιδιαίτερων ερμηνειών να κερδίζουν, χωρίς απαραίτητα να διαθέτουν το καλύτερο τραγούδι. Κάπως έτσι το Βέλγιο κέρδισε 1986 με ένα φρέσκο ποπ τραγούδι και μια ανήλικη τραγουδίστρια (θυμίζουμε ότι ήταν η μόνη γαλλόφωνη που δεν είχε κερδίσει μέχρι τότε), η Γιουγκοσλαβία, αν και είχε στείλει εξαιρετικές συμμετοχές το 1987 και 1988, βραβεύτηκε το 1989, “μια ανάσα” πριν από τη διάλυσή της, η Φινλανδία που δεν είχε μπει ποτέ στην πεντάδα, τιμήθηκε με μια άκρως εκκεντρική εμφάνιση, η Σερβία το 2007 “γλυκάθηκε” κάπως για την απόσχιση του Κοσόβου, παίρνοντας το βραβείο σε φινλανδικό έδαφος (τη στιγμή που στην απόσχιση συνέβαλε ο Φινλανδός διαμεσολαβητής Martti Ahtisaari), έτσι για να θυμηθούμε μερικά μόνο.
Σε αυτή τη περίπτωση βλέπαμε όλοι το δέντρο και χάσαμε το δάσος. Ναι, αφενός το τραγούδι είναι ρετρό, παλαιομοδίτικο, ξεπερασμένο (πείτε το όπως θέλετε). Ναι, αφετέρου υπήρχε ο “οδοστρωτήρας” Francesco Gabbani που είχε θαμπώσει τους πάντες. Δεν βλέπαμε, λοιπόν, το προφανές: ήταν η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ευκαιρία νίκης για μια πολύπαθη χώρα που συμμετέχει από το 1964, έχει στείλει 49 συμμετοχές κι έχει μπει μόλις εννέα φορές στη δεκάδα, με πιο πρόσφατη εκείνη του… 1996 που είναι και η καλύτερή της θέση (6η).
Οι αντιδράσεις Ελλήνων και Πορτογάλων φαν ήταν ακριβώς οι ίδιες: άλλοι αγκαλιάζονταν και έκλαιγαν, άλλοι ζητωκραύγαζαν, άλλοι εκφωνούσαν ποδοσφαιρικά συνθήματα, άλλοι έτρεχαν σαν τρελοί. Δεν σας κρύβω πως όσοι ήμασταν μέσα στην αρένα αισθανθήκαμε σαν να ζούμε ξανά τον θρίαμβο της Έλενας Παπαρίζου. Η νίκη, πάντως, ήταν ξεκάθαρη κι αυτό φάνηκε από την ομοφωνία κριτικών επιτροπών (οι οποίες μπορεί να κατευθύνονται) και κοινού (το οποίο δεν κατευθύνεται). Ελπίζω να ανοίξει το δρόμο στην επιστροφή των εθνικών γλωσσών.
Να δούμε τώρα μερικές συμπτώσεις που τόσο σας αρέσουν; Πολλοί φαν επισημάνατε σωστά ότι Ελλάδα και Πορτογαλία πήραν το Euro και την επόμενη χρονιά κέρδισαν και μάλιστα μέσα στο Κίεβο. Να το προχωρήσω εγώ κι άλλο: και για τις δύο χώρες ήταν η πρώτη νίκη και μάλιστα μετά από πολλές συμμετοχές (31 χρόνια περίμενε η Ελλάδα και 49 η Πορτογαλία), ωστόσο και οι δύο διέθεταν καλλιτέχνη που είχε πάρει το βραβείο, για άλλη όμως χώρα: η Βίκυ Λέανδρος (Λουξεμβούργο 1972) και η Marie Myriam (Γαλλία 1977). Θέλετε κι άλλο; Το 1972 η Πορτογαλία πήρε την καλύτερη της θέση μέχρι τότε (την 7η), ενώ η Ελλάδα έκανε το ίδιο το 1977 (την 5η). Και οι δύο ισοφάρισαν τα ρεκόρ (το 1980 και το 1992 αντίστοιχα) Ξέρετε όμως πότε έσπασαν αυτά τα ρεκόρ; Το 1996 για την Πορτογαλία (οπότε ήρθε 6η) και το 2001 για την Ελλάδα (οπότε κατετάγη 3η), δηλαδή και στις δύο περιπτώσεις ακριβώς 24 χρόνια μετά!!!
Μια άλλη μοναδικότητα είναι η εκτέλεση του τραγουδιού από τον νικητή, αλλά και τον συνθέτη (εν προκειμένω την αδερφή του). Κάτι αντίστοιχο, είχαμε να δούμε από το 1992, όταν ο Johnny Logan ανέβηκε στη σκηνή, για να κάνει φωνητικά, όταν κέρδισε η Linda Martin.
Και για όσους ενοχλήθηκαν από το reality με την ασθένεια, έχουμε ήδη γράψει σε παλιότερο άρθρο μας ότι είχε διαψευστεί από καιρό (17/3).
Πορτογαλία: Ο εκπρόσωπος του Salvador Sobral αποκαθιστά την αλήθεια για το πρόβλημα υγείας του
Θυμίζουμε μόνο πόσο “έπαιξε” το χαρτί της γαλαζοαίματης η Emmelie de Forest, της αντισυμβατικής αριστερίζουσας η Loreen και του μετανάστη ο Alexander Rybak, με αποκορύφωμα την επιστολή που “έστειλε η γιαγιά του (την οποία υποτίθεται ότι δεν είχε συναντήσει ποτέ) όχι στον ίδιο, αλλά στη δισκογραφική του (!!!), για να τη διαβάσει στη συνέντευξη Τύπου.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά τον Infe Greece για τη φιλοξενία αυτού του άρθρου, το οποίο όπως ξανά δήλωσα απηχεί κάποιες δικές μου σκέψεις.
Ρετρό, παλιομοδίτικο, ξεπερασμένο όχι. Διαχρονικό, κλασικό, ρομαντικό, τρυφερό και εντελώς μέσα στο πνεύμα της εποχής (βλέπε La la land) το νικητήριο τραγούδι. Και εγώ προτιμούσα την Ιταλία αλλά, όπως και πέρσι έτσι και φέτος, υποκλίνομαι σε μία συμμετοχή που με καθαρά μουσικά κριτήρια θα συγκαταλέγεται πάντα στους καλύτερους νικητές που έβγαλε ο διαγωνισμός. Μια λίστα που περιλαμβάνει και το «Molitva» (το οποίο φυσικά δεν κέρδισε επειδή ήθελαν να χρυσώσουν το χάπι στη Σερβία. Κέρδισε γιατί απλά ήταν κάτι πολύ καλό για να αγνοηθεί).
Χαίρομαι ιδιαίτερα που σε δύο διαδοχικές χρονιές ο διαγωνισμός έβγαλε μια Τζαμάλα και τώρα έναν Σαλβαδόρ Σομπράλ. Για κάποιους βέβαια θα παραμείνει για πάντα «πανηγύρι», ενώ κάποιοι άλλοι θα λυσσάνε επειδή ο κόσμος γύρισε την πλάτη στις συνταγές τους. Αλλά το καραβάνι περνάει όσο κι αν γαβγίζουν τα σκυλιά…
Τζαμάλα και Σαλβαδόρ Σομπράλ. Σιγά τους καλλιτέχνες , σιγά τα τραγούδια και σιγά τους νικητές….. Αυτές οι δύο χρονιές είναι που αποδεικνύουν ότι ο διαγωνισμός είναι ένα πανηγύρι.
Ίσως θα ήταν καλό να πλατύνετε λίγο τους μουσικούς σας ορίζοντες. Ο διαγωνισμός απέδειξε ότι δεν εξαντλείται σε κλεψιμέικα europop χιτάκια τύπου Heroes. Έχουν θέση σε αυτόν και το τριπ-χοπ σε συνδυασμό με δημοτικό/παραδοσιακό και η ρομαντική τζαζ/μπόσα νόβα. Και χαίρομαι ιδιαίτερα που καλλιτέχνες από αυτά τα είδη επέλεξαν να συμμετέχουν και διακρίθηκαν.
Πόσο μάλλον που πρόκειται για ανθρώπους που γράφουν οι ίδιοι τα τραγούδια τους και δεν στηρίζονται σε απρόσωπα διεθνή team παραγωγών όπως κάνουν πλέον όλοι οι μεγάλοι αμερικάνοι σταρ του MTV, οι σουηδοί του Melodifestivalen και όπως έκαναν φέτος και οι βούλγαροι με μοναδικό σκοπό την πρωτιά και ένα τραγούδι ραδιοφωνικών προδιαγραφών που θα μπορούσε όμως να το είχε στείλει οποιαδήποτε χώρα.
Συγγνώμη, αλλά και η συμμετοχή της Πορτογαλίας ήταν ομοίως ξεπατικωτούρα άλλων μελωδιών του ’50. Κανένα βραβείο πρωτοτυπίας ή γνησιότητας δεν διεκδικεί. Εκτός αν μας ενοχλούν μόνο οι αντιγραφές της ποπ, αλά όχι των δήθεν έντεχνων.
Επίσης, είναι άλλο να δημιουργείς κάτι με αναφορές σε μία άλλη εποχή αλλά με σημερινή ματιά και αισθητική (La, la, land), και άλλο να αναπαράγεις αυτούσια τη μουσικής μίας άλλης εποχής, σαν να είχε κυκλοφηρήσει το ίδιο το τραγούδι πριν 70 χρόνια. Το δεύτερο είναι ένα μουσειακό είδος που δεν πάει σε τίποτα μπροστά την τέχνη.
Αν γνωρίζετε τόσο καλά τις μελωδίες του ’50, θα μπορείτε και να μας πείτε ποιον ξεπατικώνει όπως λέτε. Οι επιρροές του τραγουδιού είναι κυρίως από τη βραζιλιάνικη μπόσα νόβα, είστε σίγουρος ότι την γνωρίζετε τόσο καλά; Επίσης αυτή η λογική ότι οι αμερικάνοι τα κάνουν όλα καλύτερα, εμένα προσωπικά με κουράζει.
Έχει έρθει η ώρα να αντιληφθείς ότι η υποκρισία, η δηθενια και η ψευτοκουλτουρα είναι ελαττώματα και όχι προτερήματα και πρέπει να προσπαθήσεις να τα αποβαλλεις. Θα σου κάνουν καλό.
Οπότε άσε τις ανοησίες και τις δηθενιες περί ανοίγματος μουσικού ορίζοντα.
Επίσης ήρθε η ώρα να αντιληφθείς ότι η Eurovision δεν είναι ούτε μέγαρο μουσικής, ούτε όπερα, ούτε η λυρικη σκηνή. Επίσης, είναι ένας διαβλητός διαγωνισμός. Πάντα ήταν περισσότερο ένας διαγωνισμός συμφερόντων, παρά ένας διαγωνισμός τραγουδιού.
Μάλλον ήρθε η ώρα κάποιοι άλλοι θα πρέπει να αντιληφθούν ότι ούτε το θράσος, ούτε η αγένεια, ούτε ο χουλιγκανισμός υποκαθιστούν την έλλειψη επιχειρημάτων. Αν δεν σας κάνει ούτε η μουσική κατεύθυνση, ούτε τα αποτελέσματα του διαγωνισμού (τα οποία απλώς αντικατοπτρίζουν τα ακούσματα του πολύ κόσμου που πλέον δεν αρκείται στο φανταχτερό πλαστικό) μπορείτε να σταματήσετε να τον παρακολουθείτε. Νομίζω πως δεν θα λείψετε σε κανέναν.
* που κάποιοι άλλοι
Χαίρομαι πολύ για την αυτογνωσία σου!
Συμφωνώ κατά 99% με το σχόλιο. Και εγώ βρίσκω το τραγούδι εξαιρετικό και άκρως συγκινητικό (απλώς κατέγραψα κάποιους χαρακτηρισμούς των φαν). Αυτό για το “Molitva” (το οποίο -ειρήσθω εν παρόδω- δεν έχει λεσβιακούς συμβολισμούς, αλλά πολιτικούς: οι 5 πρώην γιουγκοσλαβικές δημοκρατίες που προστατεύουν την ταλαιπωρημένη Σερβία) το έλεγαν οι ίδιοι οι Σέρβοι τη χρονιά όπου διοργάνωσαν τον διαγωνισμό. Συμφωνώ ότι άξιζε κι εκείνο να κερδίσει, διότι είναι εκπληκτικό τραγούδι.
Και ένα ακόμα παραλειπόμενο: είναι η πρώτη φορά που οι δύο χώρες της Ιβηρικής χερσονήσου καταλαμβάνουν η μία την πρώτη και η άλλη την τελευταία θέση. Το 1969, οπότε κέρδισε για 2η φορά η Ισπανία, η Πορτογαλία ήρθε προτελευταία.
Έγκλημα, γιατί το τραγούδι της Πορτογαλίας το 1969 ήταν από τα καλύτερα στην ιστορία του διαγωνισμού:
https://www.youtube.com/watch?v=iAvaPEMdPIw
Πρώτον, το ότι διαψεύστηκε από νωρίς το θέμα της υγείας δεν σημαίνει τίποτα μιας και οι συζητήσεις έδιναν και έπαιρναν μέχρι τον τελικό.
Και δεύτερον, δεν κατευθύνεται το κοινό; Πλάκα μας κάνετε; Έχει αποδειχθεί πολλές φορές και σε πολλές περιπτώσεις ότι το κοινό κατευθύνεται και χειραγωγείται πολύ εύκολα και πολύ γρήγορα.
Θέμα υγείας υπάρχει και για αυτό δεν πήγε για τις πρόβες και έφτασε στο Κίεβο μόλις μια μέρα πριν τον ημιτελικό. Ο ίδιος όμως αρνήθηκε να δώσει λεπτομέρειες για την υγεία του λέγοντας ότι είναι προσωπικό θέμα.
Πρώτον, άλλο πρόβλημα υγείας η κήλη και άλλο πρόβλημα υγείας η μεταμόσχευση καρδιάς.
Και δεύτερον, η άρνηση να δώσει περισσότερες λεπτομέρειες είναι η κλασσική αντιμετώπιση κάποιου που θέλει να προωθήσει ένα θέμα. Αυτό μου θυμίζει τους διάφορους star ( ; ) που δεν θέλουν να δώσουν περισσότερες λεπτομέρειες για την προσωπική τους ζωή γιατί είναι προσωπικό τους θέμα, αλλά με αυτό τον τρόπο δίνουν εσκεμμένα περαιτέρω τροφή για σχόλια.
Εδώ και χρόνια παρακολουθώ το site σας και πραγματικά απολαμβάνω το πνεύμα ελεύθερης (και υποκειμενικής) έκφρασης των συντακτών. Τα περισσότερα άρθρα σας είναι έξω από την “ξύλινη” και τυπική φόρμα που θα περίμενε κανείς από ένα επίσημο eurovision fan club και αυτό μου αρέσει πολύ! Συνεχίστε να σκέφτεστε και να γράφετε δημιουργικά και τολμηρά!
-Το συγκεκριμένο άρθρο και κυρίως η διαπίστωση του συντάκτη πως όταν μια χώρα χωρίς επιτυχίες, βρεθεί λόγω ειδικών συνθηκών να διεκδικεί για πρώτη φορά το βραβείο συνήθως το καταφέρνει, με εντυπωσίασε!